Lastige patiënt

Afgelopen week was het weer zo ver: tijd voor mijn APD infuusochtend in het ziekenhuis. Zo eenvoudig als het klinkt: infuus aanleggen, laten doorlopen, afkoppelen en weer naar huis, zo moeizaam gaat dit in de praktijk, ik heb hier al vaker over geschreven.
Ook dit keer verloopt het niet naar behoren. Lief en ik melden ons op het afgesproken tijdstip bij de balie alwaar ik doorverwezen word naar een kamer waar ik mij op een leegstaand bed installeer. Na 20 minuten komt een verpleegkundige binnen, ze leest in mijn dossier dat het infuus door een anesthesist aangelegd moet worden maar wil toch graag kijken of ze het niet zelf kan doen.
‘Ja je mag kijken maar ik wil niet op de bovenkant van mijn rechter hand geprikt worden. De bloedvaten daar zien er weliswaar prachtig uit maar zodra er een naald in gestopt wordt, weigeren ze iedere medewerking. Ze zijn compleet vernacheld door de chemokuren. De afgelopen twee jaar ben ik alleen nog aan de binnenkant van mijn pols geprikt. En links mag ik niet geprikt worden vanwege een oedeem arm.’
‘Nou’, meent de verpleegkundige ‘daar zijn de meningen over verdeeld.’
‘Wat mij betreft overleg je met dokter P daarover. Als hij van mening is dat ik links een infuus mag hebben, vind ik het prima.’ Natuurlijk belt ze de oncoloog niet, had ze dat wel gedaan, had ik het antwoord geweten: geen infuus in de linker arm.
Ze werpt een blik op mijn hand en loopt weg om de OK te bellen. Even later komt ze terug en vertelt dat, omdat het zo druk is op de OK, een verpleegkundige van de Intensive Care het infuus komt aanleggen. Deze verpleegkundigen mogen wel aan de binnenkant van de pols prikken. Tja, wat kan ik daar dan nog tegen in brengen?
Even later komt de IC verpleegkundige binnen. Ze doet een poging: mis. Ze doet een tweede poging: weer mis. Hier word ik dus zo ontzettend moedeloos van. Ik zie het van verre aankomen en kan het niet tegenhouden. Ik wil niet de tegendraadse patiënt uithangen die op haar strepen staat maar meewerken helpt ook niet.
Het komt er uiteindelijk op neer dat ik toch naar de Verkoever gebracht word alwaar de anesthesist in één keer de infuusnaald inbrengt. Ruim 5 kwartier nadat ik mij bij de balie heb gemeld, zit de infuusnaald eindelijk op zijn plek. Hoe moeilijk kan het zijn?
Terug op de kamer vraag ik de verpleegkundige waarom ze mij onder druk heeft gezet om de infuusnaald niet door een anesthesist te laten aanbrengen. Ze reageert verbaasd, is van mening dat ze mij helemaal niet onder druk heeft gezet. Ze vertelt dat het vaak voor komt dat patiënten door een anesthesist geprikt willen worden terwijl dat helemaal niet nodig is. Ja, en? Wat heb ik daar mee te maken?
Ik neem mij voor voortaan beter voor mijzelf op te komen, dan maar als lastige patiënt gezien worden.