Koffiedik kijken

Zaterdag stond een artikel in de Volkskrant met de kop ‘Kanker, maar het leven gaat door’. Aan de hand van gegevens uit de Nederlandse kankerregistratie wordt geconcludeerd dat dankzij nieuwe behandelingen mensen steeds langer leven na de diagnose kanker met uitzaaiingen, soms zelfs meer dan 10 jaar. Het is een optimistisch stemmend artikel waarin gesteld wordt dat de meeste vormen van kanker over een paar decennia beschouwd kunnen worden als een chronische en goed behandelbare ziekte.
In het artikel komen een aantal mensen aan het woord die vertellen hoe het is om als chronisch zieke kankerpatiënt te leven. De klap die volgt op het slechte nieuws, het wegvallen van een toekomst en dan de omschakeling die de patiënt en de omgeving moet maken als blijkt dat een behandeling aanslaat zodat de levensprognose naar boven bijgesteld kan worden. Er is een vrouw bij die ruim 25 jaar uitgezaaide borstkanker heeft. Vijfentwintig jaar! Dit getal spookt door mijn hoofd. Vijfentwintig jaar. Stel dat mij dat zou overkomen dan heb ik nog 16 jaar te leven. Wat zou dat fantastisch zijn! Ja natuurlijk weet ik dat haar medische verhaal totaal verschillend is van het mijne, maar toch, stel dat... Sinds ik ziek ben heb ik altijd gehoopt de 60 te halen. Want als ik 60 word maak ik de beginperiode van de pensionering van Lief nog mee. Is dat belangrijk? Ja voor mij wel. Ik heb erg veel moeite met de gedachte dat Lief met pensioen gaat als ik ben overleden. Ik zie hem in zijn eentje thuis zitten, in verdriet, met lege handen. Hoe moet hij vormgeven aan een leven waarin zijn geliefde is weggevallen en zijn collega’s hem hebben uitgezwaaid?
Ach, het blijft koffiedik kijken, kanker is en blijft een onbetrouwbare metgezel die ik niet van mij af kan schudden. Maar het artikel stemt mij hoopvol, zo niet voor mijzelf dan wel voor anderen die na mij die vreselijke diagnose te horen krijgen.
Veel van wat de ervaringsdeskundigen in het artikel zeggen, herken ik. Over de spanning als er een controle aan zit te komen. Over het leven dat tussen de controles in gewoon doorgaat en waarin kanker naar de achtergrond verdwijnt. Over de mensen in je omgeving die alsmaar benadrukken dat je er zo goed uitziet. Over de invloed die de ziekte op het eigen toekomstbeeld heeft. Zo besloot ik na het horen dat de borstkanker uitgezaaid was, geen winterjas te kopen zoals ik van plan was. Ik vond mijzelf dat niet waard. Wat moest ik nog met een nieuwe jas? Ik ging toch dood. Het jaar daarop heb ik die jas alsnog aangeschaft maar of het nu om een grotere uitgave gaat (gebruik ik dit nog lang genoeg om dit te kunnen verantwoorden) of om het inschrijven voor een intensieve cursus van ruim een jaar (kan ik mij wel vastleggen voor zo’n lange periode) nog steeds ervaar ik een drempel als ik in mijzelf wil investeren.