kanker in tijden van corona
Mijn armen voelen vreemd leeg. Daar waar ze onder andere voor gemaakt zijn, namelijk het omarmen van geliefden, mogen ze niet uitvoeren in deze ongemakkelijke tijd. Ik zou mijn dierbare vriendin zo graag willen omarmen, maar het mag niet. Haar man heeft te horen gekregen dat hij alvleesklierkanker heeft. Daar zit ik dan, thuis, machteloos met werkeloze armen. Zo veel verdriet en angstige onzekerheid over het verloop van de ziekte met alleen de zekerheid dat zijn leven tot een einde komt. Ik stuur berichtjes, spreek haar aan de telefoon maar wat voelt het armoedig en schraal. Hoe kan je troost bieden in tijden van corona?
Mijn hoogbejaarde moeder wil niet dat ik bij haar langskom. Ik hoor tot de risicogroep en ze is bang dat ik het virus oploop als ik haar bezoek. Het voelt niet goed. Ik wil bij haar zijn en haar troosten in deze eenzame tijd en bedenk dat het geestelijk welzijn net zo belangrijk is als fysiek welzijn. Ondanks haar verzoek om weg te blijven ga ik zo af en toe toch naar haar toe. Zij blijft binnen, ik buiten, zo kunnen we elkaar zien en door het raam even met elkaar praten.
De onderzoeken op cardiologie en de poliklinische afspraak met de cardioloog zijn omgezet in een telefonisch consult. De onderzoeken zullen later in het jaar plaatsvinden. Ik vind het prima. De zware vermoeidheid is er nog steeds maar nu mijn agenda helemaal leeg is, kan ik er beter mee omgaan.
Wonderlijk dat wat mij nog nooit gelukt is: mijn agenda leeg maken, een virus binnen een mum van tijd wel voor elkaar krijgt.
Soms vliegt het hele corona-gedoe mij aan, word ik onrustig en angstig. Wat als het mij treft? Ik roep mijzelf tot de orde met de gedachte dat de dood al lange tijd als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Linksom of rechtsom, het zal toch een keer gebeuren. Ik heb de fantastische leeftijd van 60 jaar bereikt, meer dan ik ooit had durven hopen. In de dood kan ik berusten, het is stervensproces dat eraan voorafgaat dat mij beangstigd. En wat als het virus Lief treft? Daar wil ik al helemaal niet aan denken.
Lief en ik hebben besproken wat we willen indien één van ons opgenomen wordt met covid-19. Beiden zijn we van mening dat we niet eindeloos doorbehandeld willen worden in een uitzichtloze situatie. Dit klinkt behoorlijk doortastend maar ondertussen realiseer ik mij hoe onmenselijk het moet zijn om, als de vraag gesteld wordt, te moeten zeggen ‘stop met behandelen’ als het om een geliefde gaat.