Kerstontbijt

Ik ga wel, ik ga niet, ik ga wel, ik ga…. Ik heb een uitnodiging voor het Kerstontbijt op mijn werk gekregen en kan maar niet besluiten of ik zal gaan. Besluiteloosheid is mij eigenlijk vreemd. Over het algemeen weeg ik de voors en tegens tegen elkaar af, hak de knoop door en houd mij aan het genomen besluit. Maar nu blijf ik twijfelen.
Waarom zou ik niet gaan? Vorig jaar tijdens het Kerstontbijt voelde ik mij behoorlijk ontheemd. Mijn collega’s vonden het leuk mij te zien maar ik miste de gebruikelijke klik. Het was duidelijk dat ik de snelweg had verlaten waar zij nog in volle vaart op voortjakkerden. Het afgelopen jaar heb ik met een paar collega’s nog contact gehad maar ook dat is steeds minder geworden. Moet ik dan nu als een Heintje Davids weer ten tonele verschijnen?
Waarom zou ik wel gaan? Vanwege de uitnodiging op zich. Ik moet soms akelig correct zijn van mezelf, afzeggen is dan geen optie. Maar ik vind het ook leuk om de collega’s weer te zien en te spreken.
Na veel wikken en wegen neem ik mij voor wel te gaan en daarna definitief de deur achter mij dicht te trekken. Via de mail stel ik een paar collega’s op de hoogte dat ik van plan ben langs te komen. Al is het besluit genomen, het blijft onrustig in mijn hoofd. Het beeld van mijzelf met mijn ziel onder de arm tijdens het Kerstontbijt van vorig jaar blijft mij achtervolgen.
Midden in de nacht voorafgaand aan het Kerstontbijt word ik wakker met de gedachte “Nee, ik ga niet. Ik doe het niet” en slaap met deze gedachte rustig verder. ’s Ochtends besluit ik niets van mij te laten horen en af te wachten. Vervolgens blijft het oorverdovend stil. Geen teken van leven van de andere kant, geen mailtje of telefoontje met de vraag waarom ik er niet was. Tjonge, dat is confronterend en komt hard aan. Maar dan, in de loop van de dag, komt de opluchting. Het hoeft niet meer, dit hoofdstuk is afgesloten, ik heb het juiste besluit genomen.
Ik voel geen rancune. Waarom zou ik? Ieder zit vast in de cocon van zijn eigen drukke bestaan en voor mij is daar geen plek meer. Dat begrijp ik best. Je kunt niet altijd alles vasthouden. Dingen veranderen, het leven verandert. Ook de mensen om mij heen. Sommigen verdwijnen uit mijn leven door verhuizing, verandering van werk, of omdat we uit elkaar groeien. Anderen stappen in mijn leven, ieder met zijn eigen levensverhaal.
Afgelopen zaterdag raakte ik in een museumrestaurant in gesprek met een bijzonder mens voor wie ik graag een plekje had willen inruimen in mijn leven. Maar om na een spontaan ontstaan gesprek voor te stellen om een keertje af te spreken, nee, dat durfde ik niet. Dit levensverhaal zal ik nooit te horen krijgen. Jammer.