Troost

‘Volgende week de uitslag. Lijkt niets verontrustend, maar…’ zo eindigt het bericht dat G mij stuurde.
Acht jaar geleden gingen we in dezelfde week onder het mes. Ik voor een borstamputatie, zij voor een borstbesparende operatie. Daarna werden we opgeslokt door twee verschillende medische vervolgtrajecten waarbij wij beiden alles op alles moesten zetten om niet kopje onder te gaan. Langs de zijlijn volgden wij elkaars wederwaardigheden. G leek er goed uitgekomen te zijn tot het controleonderzoek van vorige week. Er werd iets gezien op de mammografie, echo en punctie volgden, ze zou voor de Kerst de uitslag krijgen. Akelig spannende dagen volgden. Toen ik aan het begin van Kerstavond nog niets van haar had gehoord, wist ik dat het fout zat. In dit soort situaties betekent geen nieuws, slecht nieuws. En ja, die avond liet zij weten dat het niet goed was, nu de andere borst, begin januari vindt de operatie plaats. Daar gaat ze weer, weer dat hele circuit in, weer die spanning, weer onderuit gehaald worden, weer worstelen om er bovenop te komen. Zo vreselijk triest.
Iedere keer weer grijpt die rottige kanker om zich heen en vernietigt levens.
Zo ging ik vorige week op condoleancebezoek. De levenspartner van MJ was overleden aan de gevolgen van prostaatkanker. Daar aangekomen zag ik sterke moedige MJ op trieste eenzame hoogte staan. Handen schuddend, mensen begroetend, woorden van troost aanhorend. Ze was vermagerd, zag er asgrauw en moe uit, alsof ze na lang zoeken toch nog een allerlaatste restje energie had gevonden om haar man te begraven en daarna in zou storten. Zijn ziekbed van het laatste halfjaar had duidelijk veel van haar gevergd. Dat is dus wat er gebeurt, je ziet je geliefde steeds verder aftakelen, moet alle zeilen bijzetten om het leven op deze glijdende schaal voor hem zo dragelijk mogelijk te houden, onderhoudt contact met artsen, thuiszorg, familie en vrienden. Je zet alles op alles en cijfert jezelf weg terwijl je weet dat de onvermijdelijke uitkomst van al je zorg en al je inzet de dood van je geliefde zal zijn. Hoe gruwelijk is dit traject niet alleen voor de zieke zelf maar ook voor de partner.
Met sombere gedachten reed ik in het donker terug naar huis. Ik zag mijn lief in haar plaats staan, zo eenzaam, zo onbereikbaar voor anderen. En, wat mij zorgen baart, als ik inderdaad eerder overlijd dan Lief, wie zorgt er dan voor hem als zijn tijd daar is? Wie zal hem met liefde omringen, helpen en terzijde staan?
Vrijdagavond zat ik op TV te kijken naar Freek de Jonge met zijn show ‘Als je me nu nog niet kent’. Terwijl hij het lied ‘Naar wie gaat mijn verdriet’ inzette, moest ik denken aan die avond afgelopen winter dat Lief en ik Freek de Jonge zagen optreden in de schouwburg hier in de stad. Halverwege dit lied hoorde ik zacht gesnik naast mij. Wat anders kon ik in die donkere, volle zaal dan mijn arm om Lief heen slaan. Ik breek bij het zien van zijn verdriet en voel mij aan alle kanten tekort schieten.
Is er iemand die mij kan vertellen hoe ik troost kan bieden als ikzelf de oorzaak van het verdriet ben?