Kosten-batenanalyse

Moe, moe, moe, moe, moe. Mijn hoofd voelt de hele dag stroperig en het lijf stribbelt tegen bij iedere inspanning hoe licht ook. Vermoeidheid, ik heb er al vaker over geschreven. Ik probeer een manier van leven te vinden om toch actief te blijven ondanks die vermoeidheid. Afspraken verdeel ik over de week, dat wil zeggen niet meer dan één afspraak per dag en liefst geen twee dagen achter elkaar een afspraak plannen. Zeker bij activiteiten waarvan ik van tevoren weet dat ze veel energie zullen kosten, plan ik de volgende dag een rustdag in. Ondanks deze voorzorgsmaatregelen ontkom ik toch niet altijd aan die zware vermoeidheid.
Ik zie het ook niet altijd aankomen. Ik kan ontspannen bij iemand op bezoek zijn en mij plotseling, vanuit het niets, totaal uitgeput voelen. Niet alleen ikzelf word hierdoor overvallen maar ook de mensen die hierbij aanwezig zijn. En omdat het niet aan mij te zien is, is het ook lastig uit te leggen. Het ene moment doe ik gezellig mee met de conversatie, het andere moment val ik stil en wil ik weg, naar huis. Niet straks, niet nog even wachten, maar dan wil ik ook echt NU naar huis. Lastig als de gastvrouw een heerlijke maaltijd voor een groot gezelschap heeft klaargemaakt, het diner op mijn verzoek vroeg op de avond is begonnen (’s avonds de deur uit is helemaal rampzalig) en ik nog voor het toetje aangeef alweer weg te willen. Okee dan, toch nog even het toetje opeten maar daarna wil ik echt weg. Het toetje was heerlijk. Nee dank je, geen koffie of thee, ik stap nu echt op. Op weg naar huis voel ik nog de lichte irritatie van de gastvrouw omdat ik zo hals-over-kop de deur uitging. Maar ik ben al langer gebleven dan goed voor mij is en zij ziet niet hoe uitgeput ik ben en hoe de extreme vermoeidheid mij ook de volgende dagen nog in zijn greep houdt.
Ik maak steeds vaker een kosten-batenanalyse op als ik iets wil ondernemen. Oftewel: hoeveel energie gaat een bepaalde activiteit mij kosten en wat levert die activiteit mij op. Dit betekent dat ik bepaalde afspraken waar ik voorheen nog voor te porren was, nu niet meer maak. Hoe gezellig het ook is om collega’s uit lang vervlogen tijden weer te ontmoeten, ik zal mijn gezicht niet laten zien, om maar een voorbeeld te noemen.
Het zijn lastige beslissingen omdat het mijn wereld gevoelsmatig kleiner maakt en ik het ervaar als terreinwinst voor de borstkanker maar verlies voor mijzelf.