Kroket

Mijn moeder en ik zitten in de wachtkamer van de mammapoli te wachten tot mijn moeder aan de beurt is. Ze heeft een knobbel in haar borst die er al jaren zit. De eerste keer dat ze de knobbel heeft laten onderzoeken bleek het een cyste te zijn. Niets om je zorgen over te maken maar, werd er gezegd, wel iedere 2 jaar laten controleren. Door het ziekbed en overlijden van mijn vader is de hele cyste naar de achtergrond verdwenen en is het inmiddels veel langer dan 2 jaar geleden dat er voor het laatst naar gekeken is.
Ik heb mijn moeder al vroeg met de auto opgehaald. Onderweg naar het ziekenhuis geeft ze aan dat mocht het toch niet goed zijn, ze geen borstamputatie wil en ook geen zware medische behandelingen. Gezien haar leeftijd geef ik haar groot gelijk.
Gearmd lopen wij het ziekenhuis binnen waar ook mijn vader behandeld is. Het beeld van mijn steeds brozer wordende vader lopend door deze zelfde lange gang aan de arm van mijn moeder overrompelt mij. Het is alweer haast 2 jaar geleden dat we hier gedrieën liepen en nu loop ik hier alleen met mijn moeder.
In de wachtkamer haalt mijn moeder haar breiwerkje tevoorschijn. Ze is een sok aan het breien. Voor de zoveelste keer vertelt ze dat ze altijd sokken breide als ze naast mijn vader in de auto zat. De eerste sok van dit paar heeft ze nog zittend naast hem afgemaakt. Nu moet deze ene sok nog af, de laatste die ze ooit nog zal breien. Ze heeft in de loop der jaren veel familie en vrienden van haar zelfgebreide sokken voorzien. Zelf heb ik 10 paar door haar gebreide sokken in de kast liggen!
Mijn moeder en ik zijn allebei redelijk rustig onder hetgeen komen gaat. Na het gesprek met de verpleegkundig specialist gaan we naar de afdeling Radiologie. Als de mammografie gemaakt is en mijn moeder weer naast mij in de wachtkamer zit, wordt ze teruggeroepen. Er moeten meer foto’s gemaakt worden. Terwijl ze naar de kleedkamer loopt slaat de schrik mij om het hart. Het zal toch niet dat... Snel stop ik de gedachte weg, rustig blijven en afwachten. Mijn moeder komt weer naast mij zitten en gaat verder met haar breiwerk tot ze voor de echografie wordt opgeroepen. Als ze terugkomt vertelt ze opgelucht dat de cyste ongewijzigd is, er is niets aan de hand. Over twee jaar weer terugkomen. ‘Maar dat doe ik niet,’ zegt ze. ‘Ik vind het wel genoeg zo.’ En weer geef ik haar gelijk.
Even later zitten we in het restaurant van het ziekenhuis. ‘Bedankt dat je mee bent gegaan,’ zegt mijn moeder terwijl ze met smaak een kroket verorbert. ‘Graag gedaan,’ antwoord ik, ‘ik doe het met liefde.’