Roken

Afgelopen week was de mogelijke juridische vervolging van de tabaksindustrie in het nieuws. Ik volg de berichtgeving hierover met gemengde gevoelens. Dat roken slecht en verslavend is, is al bekend sinds de jaren 70 van de vorige eeuw. Maar of de oplossing ligt in het strafbaar stellen van de tabaksindustrie betwijfel ik. Wat mij betreft mag de accijns op tabak flink verhoogd worden. Ik vermoed dat als een pakje sigaretten of shag minstens 30 euro kost, de verkoop behoorlijk terug zal lopen. Ik ben dan wel geen politicus of jurist die zich met deze materie bezighoud, ik ben wel de partner van een roker.
Zo, het hoge woord is eruit: Lief rookt.
Lief weet hoe gruwelijk het is te moeten horen dat je partner kanker heeft. Hij weet ook hoe gruwelijk de periode van chemokuren was. Hij ziet ook hoeveel ik ervoor over heb om door te leven maar ook hoeveel moeite dat mij soms kost. En dan willens en wetens toch doorgaan met roken. Ik vind dat onbegrijpelijk maar kan niet anders dan mij er bij neerleggen. Voor mij is de ultieme nachtmerrie dat Lief longkanker of een andere dodelijke, aan roken gerelateerde, ziekte krijgt. Eigenlijk voel ik mij daar best egoïstisch onder. Want wat moet ik als hij ernstig ziek wordt of nog erger? Dat vind ik dan niet eerlijk gedacht van mijzelf want hij heeft wél een ernstig zieke levenspartner en moet wél omgaan met datgene waar ik zo bang voor ben als het hem aangaat.
Ik heb even gehoopt dat hij zou stoppen nadat de borstamputatie, chemokuren en bestralingen achter de rug waren. Dat hij tijdens al die behandelingen niet stopte kon ik nog wel begrijpen. Hij stond onder hoogspanning, stond dag en nacht voor mij klaar, verzorgde mij en ondersteunde mij. Om in die periode ook nog je verslaving de baas te worden, was echt teveel gevraagd. Jammer genoeg is het ook daarna van stoppen met roken nooit gekomen.