Stuiterbal
Soms heb ik moeite met het feit dat ik stuiterbal af ben.
Dat ik niet meer, zoals vroeger, de energie heb om alle kanten op te stuiteren
en van alles kan ondernemen. Ook vind ik het soms moeilijk te accepteren dat ik
geen radartje meer ben in een groter geheel zoals dat het geval was toen ik nog
werkte. Niet dat ik mijn werk zelf mis maar het mijzelf nuttig voelen en weten
dat mijn inzet er toe doet, dat mis ik. Ik moet uitkijken niet alles kapot te
relativeren. Als deze sombere gedachten aanwezig zijn, zoals nu het geval is,
moet ik alle zeilen bijzetten om ze niet de overhand te doen krijgen. Ik
probeer dat door actief te blijven, klusjes te doen in huis, met een vriendin
afspreken, iets ondernemen met Lief, werken in mijn atelier. Ik vind dat ik
geen reden tot klagen heb, het gaat immers goed met mij, ik kan nog van alles
en ik woon in een land waar de voorzieningen voor een langdurig zieke zoals ik,
goed geregeld zijn. Dus waar heb ik het over? En toch, en toch voel ik mij soms
nutteloos.
Ik ken verschillende mensen die al een tijdje met
pensioen zijn. Ik luisterde destijds met verbazing naar hun verhalen dat ze het
moeilijk vonden om hun draai in het leven te vinden nadat ze de arbeidsmarkt
vaarwel hadden gezegd. Er leek mij niets heerlijkers dan niet meer naar het
werk te hoeven en de dagen helemaal zelf in te kunnen vullen. Inmiddels weet ik wel
beter en begrijp ik de worsteling van deze gepensioneerden. Ik vind het niet
altijd meevallen om mijn leven inhoudelijk zin te geven. Vrijwilligers werk
dan? Nee, mijn energie is te gering om mij hier aan te verbinden.
Lief, die nu ruim een half jaar met pensioen is, heeft
helemaal geen last van deze gevoelens. Hij heeft zijn bijdrage aan de
maatschappij geleverd en vindt het juist heerlijk dat er niet langer een beroep
op hem gedaan wordt, en terecht. Ik probeer hem dan ook als voorbeeld te nemen
en mijn bedaarde, door de kanker begrensde leven te accepteren.
Ik geneer mij eigenlijk een beetje om deze blog te
plaatsen. Vind dat ik zeur, temeer omdat we volgende week een weekje met
vakantie gaan. Wat klaag ik dan toch?
3 reacties
Snap je helemaal hoor, ik vind het geen klagen!!
Het is juist goed om je gevoel te delen, het lucht op en je krijgt erkenning want je bent echt niet de enige die deze
gevoelens heeft. Dat is juist het mooie van de blog.
Als het je helpt, klaag hier lekker, we luisteren naar je en leggen een arm om jouw schouder en zeggen: “vrouw, je doet het goed”.
En straks, als de tuin omhoog komt, en de kunsten weer lokken, dan komt misschien ook je zin weer. Een grote warme knuffel, Ingrid
Hallo Josephine, ik lees nu pas je blog en ik herken het gevoel van gemis van je oude ik. Je bent te vroeg in de situatie van niet-werken terechtgekomen en hebt er niet naar toe kunnen leven zoals bij pensioen of eigen keuze. Daarbij moet je doseren om datgene te kunnen wat je leven de moeite waard maakt en ja soms denk je daarbij, wat is dat dan?
Wat ik heb ervaren is dat jouw aanwezigheid, de aandacht en zorgzaamheid naar je omgeving al heel zinvol zijn. Jij bent er nog en dat is zo fijn!
Maar droom zeker van wat je zou willen doen, naast dit belangrijke "zijn" . Wie weet komt er een antwoord op je verlangen vanuit een andere hoek dan je dacht.
Heel veel sterkte, Lisette