Laatste navelstreng

25! De waarde van de tumormarker in mijn bloed is 25!!! Keurig binnen de norm en zelfs lager dan 3 maanden geleden. Zulk goed nieuws heb ik zelfs niet durven dromen. De nieuwe medicijnen die ik inmiddels ruim een jaar slik doen nog steeds hun werk en dat terwijl ik vanwege de heftige bijwerkingen slechts de helft slik van de gebruikelijke dosis. Ik heb mazzel!!! Voorlopig biedt deze uitslag de nodige rust.
Na het bezoek aan de oncoloog stuiterden mijn lief en ik het ziekenhuis uit. Bij thuiskomst gingen we gelijk weer naar buiten met de hond. Wandelend met lief en hond, genietend van het mooie najaarsweer en de bomen in hun prachtige herfsttooi, kon ik mijn geluk niet op. Ja ze zijn er nog, van die momenten dat ik mij intens gelukkig voel en de rafelrand van mijn bestaan even buiten beeld valt.
De dagen daarna stortte ik volledig in. Ongeacht of ik goed of slecht nieuws te horen krijg, de spanning die vooraf gaat aan een controle, kost mij zo veel energie dat ik daarna altijd een aantal dagen nodig heb om weer op adem te komen.
Voor nu hoop ik op nogmaals drie goede maanden want ik heb nog van alles te doen. Zoals het jaarlijks terugkerend ritueel van bollen planten in de tuin. Ik heb er meer dan 200 klaar liggen terwijl onze tuin echt heel klein is. Toch zal het ook dit keer weer lukken om ze allemaal een plekje in de grond te geven zodat het van het voorjaar een kakelbont kleurenfeest wordt. Dan staat er eind deze week een reis naar Andalusië op het programma. Ik kijk hier erg naar uit, opgeslokt worden door een onbekende omgeving en even weg van het ziek-zijn.
Alhoewel, dat ‘even weg van het ziek-zijn’ is natuurlijk flauwekul. De ziekte draag ik met mij mee, ik kan mijn ogen er niet voor sluiten. Al is het alleen al door de dagelijkse confrontatie ’s ochtends met het litteken waar mijn ene borst eens zat. Hup dan doe ik mijn bh met borstprothese aan, kleed mij verder aan, niets meer van te zien. Dan kijk ik in de spiegel en zie nog steeds, zelfs na 8 jaar, een chemokop doordat mijn wenkbrauwen nooit meer echt teruggekomen zijn. Hup dan pak ik mijn wenkbrauwenmal, kwastje en poederdoosje. Kwastje boven linker oog, kwastje boven rechter oog, niets meer van te zien. Tegen het verlies van mijn mooie dikke krullende haar en zware wimpers valt daarentegen niets te doen. Ik heb te leven met het slappe dunne haar en de weinige wimpers die ik na de chemo’s terug heb gekregen. Dan is daar verder het wegvallen van mijn plek op de arbeidsmarkt door een tekort aan energie. Ik hoef ’s ochtends geen boterhammentrommeltje meer te vullen, ik hoef niet meer op de fiets door weer en wind naar mijn werk. Geen gemis wat mij betreft al moest ik best wel slikken toen deze week een brief van mijn werkgever op de mat viel waarin de arbeidsovereenkomst na 2 jaar arbeidsongeschiktheid wordt opgezegd. De laatste navelstreng met mijn vorige leven wordt hiermee definitief doorgesneden.

Vanwege onze vakantie zal ik de komende twee weken geen blogberichten de wereld in sturen. Ik ga toch een poging wagen het ziek-zijn van mij af te schudden door mij onder te dompelen in de cultuur van een ander land.