Voornemen

Het UWV laat weten akkoord te gaan met mijn ontslagaanvraag. De finale ontslagbrief van mijn werkgever zal ik binnenkort ontvangen. Ik mis mijn werk als kiespijn. Ik was een zeer betrokken werknemer en deed mijn werk met plezier maar het was veel te druk. Ondanks het feit dat ik hierover regelmatig aan de bel trok bij mijn leidinggevenden werd hier niet afdoende op gereageerd. Het werk bleef teveel.
Wel heeft de organisatie waar ik voor werkte mij tijdens ziekteperiodes alle ruimte gegeven die ik nodig had. Na de diagnose borstkanker 8 jaar geleden, begon een periode van operatie, chemokuren en bestralingen. Nadat ik weer enigszins opgekrabbeld was, ben ik na 11 maanden afwezigheid weer voorzichtig begonnen met werken. Precies 2 jaar na mijn ziekmelding werkte ik weer volledig.
Tijdens deze ziekteperiode had ik mij voorgenomen nooit meer zo vreselijk hard te werken. Ik was door een diep dal gegaan, wist nu precies waar mijn prioriteiten lagen en wat belangrijk was in het leven. Ik ging echt niet meer al mijn energie in mijn werk stoppen. Maar zoals dat gaat als je je betrokken en verantwoordelijk voelt voor een goed reilen en zeilen binnen de organisatie, viel ik binnen de kortste keren weer in de bekende valkuilen en liet mij meevoeren met de waan van de dag.
Oktober 2 jaar geleden meldde ik mij wederom ziek. Er was een metastase in een ruggenwervel gevonden, deze zorgde als maanden voor extreme rugpijn. Al die maanden was ik doorgegaan met werken. Ik sleepte op de werkvloer overal een kussentje mee naar toe om tegenaan te zitten. Hoe onnozel kan je zijn, vraag ik mij nu af.
Bestraling van de metastase volgde. Ik was geschokt door de diagnose uitgezaaide borstkanker en wilde weer zo snel mogelijk aan het werk. Ik wilde mijn oude leventje terug, wilde niet ziek zijn.
Op eigen verzoek meldde ik mij een paar maanden later weer op de werkvloer. Al snel bleek dat ik de energie niet meer had om mijn baan weer op te pakken. Sterker nog, 10 uur per week op het werk viel mij al vreselijk zwaar. Toen in augustus vier nieuwe ‘actieve haarden’ werden gevonden stond mijn besluit vast, ik wilde de tijd die mij restte niet meer werken. De bedrijfsarts die mij tijdens dit traject begeleidde had een empathisch vermogen van nul komma nul en dacht uitsluitend in schematische beslisbomen. In mijn geval gaf de beslisboom aan dat indien de werknemer aangaf te willen stoppen met werken dit gehonoreerd diende te worden. En zo geschiedde. Het UWV ging akkoord met de WIA aanvraag en de ontslagprocedure werd in werking gezet. In januari van dit jaar nam ik feestelijk afscheid van mijn collega’s met taart, bloemen en toespraak. Ik wilde niet als een dief in de nacht vertrekken bij de organisatie waar ik jarenlang zoveel van mijzelf had gegeven.
Wat een weelde is het nu om na thuiskomst van onze vakantie niet naar het werk te hoeven. Tegen beter weten in nam ik mij vroeger tijdens vakanties altijd voor om niet meer zo vreselijk hard te werken en meer rust te nemen. Dit voornemen heeft nu plaatsgemaakt voor een ander voornemen: mij niet meer zo vreselijk druk te maken voor controle afspraken in het ziekenhuis. Het is een mooi voornemen maar de aard van dit beestje kennende, betwijfel ik of dit gaat lukken.