Mijn ouders

“Ik begrijp best dat het lastig is te leven met ouderdomskwalen maar kom bij mij niet aan met hoe vervelend het is om oud te zijn. Jullie zijn nog samen, allebei ver in de tachtig en wonen zelfstandig. Dat is meer dan ik ooit zal bereiken.” Zo, dat is eruit. Mijn vader die net een klaagzang liet horen over allerlei ongemakken min of meer behorende bij zijn hoge leeftijd, knikt vriendelijk. Sinds hij hardhorend is, is voor mij niet duidelijk of hij nog alles hoort of net doet alsof. Bij mijn moeder komt mijn preek hard aan. Ik zie haar ineenkrimpen terwijl ze thee aan het zetten is met haar rug naar mij toe. Soms ben ik niet aardig maar ik ben allergisch geworden voor gejeremieer over ouder worden.
Toen ik 8 jaar geleden hoorde dat ik borstkanker had, heb ik mijn ouders het slechte bericht telefonisch verteld. Ze wisten niet van de medische onderzoeken naar aanleiding van een knobbel in mijn borst. Het nieuws kwam dan ook aan als een donderslag bij heldere hemel. Gedurende het hele medische traject hebben ze mij en mijn lief zo veel mogelijk bijgestaan. Zeven dagen na iedere chemokuur kwamen ze even langs. Eerder wilde ik ze niet zien omdat ik ze de aanblik van hun door de chemokuur onderuit gehaalde dochter wilde besparen.
Je ouders bellen met de mededeling dat je borstkanker hebt is één ding, ze moeten vertellen dat de borstkanker uitgezaaid is, is van een totaal andere orde. Bij deze boodschap is de hoop op genezing volledig verloren. Het is ook de boodschap dat er een gerede kans bestaat dat je als ouder, tegen alle natuurwetten in, je kind zult overleven.
Nadat ik van de huisarts gehoord had dat de borstkanker uitgezaaid was, wilde ik naar mijn ouders om dit loodzware bericht persoonlijk aan ze te vertellen. Eerst belde ik mijn jongere broer, stelde hem van de ontwikkelingen op de hoogte en vroeg hem of hij mee wilde naar mijn ouders zodat ik ze, als mijn lief en ik weer naar huis zouden gaan, niet alleen met hun verdriet achter hoefde te laten. Gelukkig was mijn broertje voor zijn werk in de buurt zodat wij even later gedrieën naar mijn ouders reden. Daar aangekomen troffen wij mijn vader in de woonkamer, mijn moeder lag boven te slapen. Ze werd wakker van onze stemmen, ik hoorde haar roepen en ging naar boven. Daar liet ik mij op bed vallen, kroop in haar armen en vertelde het slechte nieuws. Liggend op bed met haar armen om mij heen liet ik mijn tranen stromen. “Ach”, zei mijn moeder later “je vader en ik redden het wel, wij zijn aan het eind van ons leven gekomen, maar hoe moet het met je lief? Hij kan toch niet zonder jou?”.
Inmiddels zijn we 2 jaar verder, is het stof neergedaald en is er sprake van een zekere berusting die alleen verstoord wordt in geval van onderzoeken, lichamelijke klachten of controle bezoek. Ooit was er een tijd dat ik mijn ouders voorstelde bij mij in de buurt te komen wonen zodat ik voor ze kon zorgen als dat nodig was. Nu heb ik het er niet meer over want ik kan deze belofte niet nakomen. En ja, dat doet pijn.