Luikje

Langzaam maar zeker ben ik inderdaad weer wat opgekrabbeld de afgelopen week. De hoofdpijn is verdwenen, die scherpe, allesoverheersende vermoeidheid heeft plaats gemaakt voor de gebruikelijke vermoeidheid maar de misselijkheid is nog niet over. Lastig.
Het scheelt enorm dat ik geen druk voel van werk of iets anders. De keerzijde is dat nu ik niet meer werk, ook mijn grijze hersencellen in ruste zijn, mijn denkvermogen wordt niet echt meer uitgedaagd. Dus om mijn hersens weer eens aan het werk te zetten, ben ik een cursus creatief schrijven gaan volgen samen met vriendin M. En wat ik totaal niet had verwacht: ik vind het ontzettend leuk om te doen. Ik ben verbaasd dat ik op mijn 56ste nog iets geheel nieuws in mijzelf ontdek. Het is toch een leeftijd waarop je jezelf redelijk denkt te kennen, maar niet dus. Ik heb een luikje in mijn hoofd ontdekt waar verhalen uit stromen zodra ik het openzet. Er zitten mensen, gebeurtenissen, levens in mijn hoofd waar ik tot voor kort totaal geen weet van had. Fascinerend!
Tijdens iedere cursusochtend voel ik mij een spons die zich volzuigt met informatie en inspiratie. Thuisgekomen ga ik zo snel mogelijk aan mijn huiswerk zodat ik mijn volle hoofd kan legen. Huiswerk, wat had ik daar vroeger een hekel aan! Het blijkt maar weer eens, je bent echt nooit te oud om te leren. Wat ik ook plezierig vind, is dat niemand in de groep behalve M, weet van mijn achtergrond en ziekte. Ik zit daar gewoon als enthousiaste gemotiveerde mede-cursiste en niet als iemand die ernstig ziek is. Heerlijk om ‘incognito’ te zijn, ik ben dan echt even de oude Josephine en heb dan geen weet van borstkanker en andere ellende.
Omdat ik mij in de loop van de week wat beter voelde, ben ik weer eens bij mijn oude werkgever langsgegaan. Ik had mij voor de Kerstdagen voorgenomen niet meer te gaan, te pijnlijk, te buitengesloten, maar ontving een uitnodiging van een paar directe collega’s voor een borrel aan het eind van de middag. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben gegaan. En eerlijk gezegd vond ik het reuze gezellig. Het is natuurlijk heel anders of je ’s ochtends vroeg naar een Kerstontbijt met honderden werknemers gaat of naar een borrel met een handjevol mensen. Het scheelde natuurlijk ook dat alleen mijn directe collega’s aanwezig waren. Toen iemand mij vroeg of ik het moeilijk vond om het gebouw binnen te lopen, realiseerde ik mij dat het mij totaal niets deed. Ik was naar binnen gelopen en gelijk naar de borrelruimte gegaan zonder er bij na te denken, zonder enige emotie en zo ben ik ook weer naar buiten gegaan, tevreden dat ik mijn collega’s had gezien, hun verhalen had gehoord en mijn verhaal had kunnen doen. Dit had ik echt niet voorzien bij het schrijven van mijn blog ‘Kerstontbijt’ op 21 december.
Het leven zit gelukkig nog steeds vol verrassingen!