Machteloos

‘Ik heb slecht en goed nieuws’ de chirurg belt dinsdagochtend naar mijn ouders, ‘het slechte nieuws is dat het kwaadaardig is maar dat wisten we al, het goede nieuws is dat het geen weke delen tumor betreft maar een lymfoom. Dit is goed te genezen met medicatie’. De chirurg heeft een afspraak bij de hematoloog geregeld die de behandeling overneemt. Mijn ouders zijn opgelucht, dit betekent geen zware operatie, medicijnen slikken, ach dat moet niet zo moeilijk zijn.
De volgende dag zitten we bij de hematoloog die uitlegt wat er aan de hand is. Het lymfoom is groot, zeer agressief, stadium 4. Er zijn twee behandelopties mogelijk:
1. zes zeer zware chemokuren gericht op genezing. Gezien de hoge leeftijd van mijn vader kan het zijn dat het middel erger is dan de kwaal.
2. minder zware chemokuren gericht op het tijdelijk terugdringen van het lymfoom. Levenswinst laat zich uitdrukken in maanden.
Ik zie mijn ouders ineenkrimpen terwijl de hematoloog verder praat. Ziet hij wat zijn woorden met mijn ouders doen? Tijdens zijn uitleg over de bijwerkingen van de chemokuren voel ik mijn lijf in opstand komen. Vertel mij wat over chemokuren, 6 TAC kuren heb ik gehad en ook al ben ik ervan overtuigd dat ik nog steeds rondloop mede dankzij deze chemokuren, die periode was de hel. Moet mijn vader, aan de vooravond van zijn 87ste verjaardag deze ellende doormaken?
De hematoloog adviseert optie 2, optie 1 is volgens hem te zwaar. Ik hoor mijn vader zeggen dat hij zelf graag voor optie 1 gaat. Alles of niets is zijn gedachte. Mijn moeder vraagt of opereren geen optie is. Die medicatie die de chirurg onder de noemer ‘goed nieuws’ plaatste, blijkt het tegenovergestelde. Zou de chirurg weten hoe zijn woorden mijn ouders valse hoop hebben gegeven?
Afgesproken wordt dat de casus in het team besproken wordt. De hematoloog belt vrijdag en vertelt dat optie 1 wordt ingezet. De eerste kuur zal niet voor de 100% gegeven worden. Als mijn vader deze kuur aankan zullen de daaropvolgende kuren wel volledig gegeven worden. ’s Middags hebben we een gesprek met de oncologisch verpleegkundige. Komende woensdag vindt de eerste chemokuur plaats.
Een goede vriendin van mijn ouders belt ‘Wat erg van je vader maar hoe gaat het nu met jou? Red jij het wel?’ Zo lief dat ze aan mij denkt. Fysiek kan ik het wel aan, emotioneel vind ik het erg zwaar. Van de ene dag op de andere zit ik aan de andere kant van het spectrum. Ik voel de machteloosheid die de naaste van een kankerpatiënt voelt. Als Lief laat weten dat hij zich soms zo machteloos voelt, heb ik dat altijd weggewuifd. Niets machteloos, je ondersteunt mij toch en je doet toch van alles om mijn leven te veraangenamen? Dat is toch voldoende? Nu weet ik, al doe je nog zoveel voor de ander, je kunt de ziekte niet wegnemen, je staat machteloos.
Woensdag en de dagen daarna worden zeer spannende dagen. Hoe gaat mijn vader reageren op de chemo? Lief en ik zouden zaterdag op vakantie gaan naar midden Europa maar hebben deze geannuleerd. Ik durf het niet aan zo ver weg te gaan. Als het redelijk goed gaat, zal ik volgende week maandag geen blog plaatsen want dan gaan we een paar dagen in Nederland op stap.