Mascotte

Het was schrikken geblazen afgelopen week. Van het ene moment op het andere viel onze miss Happy om en lag ze te spartelen als een vis op het droge. De dierenarts vermoedde een hersenbloeding met als gevolg een vestabulair syndroom. Als er binnen drie dagen geen verbetering optrad, zou de kans op genezing verkeken zijn. Mocht ze opknappen dan was het afwachten of er sprake zou zijn van blijvende schade. Daar konden wij het mee doen. Lief en ik voelden ons totaal ontredderd, de nodige tranen vloeiden. Deze stadswolf heeft, in de korte tijd die ze bij ons woont, kans gezien onder onze huid te kruipen zoals Lief het verwoordde. Ook merkte Lief op dat het weer beter met haar moest gaan omdat het dan ook met mij goed zou blijven gaan. Pardon????? Dat viel bij mij niet in goede aarde, mijn lot wordt niet gekoppeld aan een doodzieke hond. Ja maar sinds ze bij ons is (nog geen 2 jaar) gaat het zo goed met jou. Ja en? Wat er met miss Happy gebeurt, heeft niets met mij te maken, ik ga mijn eigen weg los van deze viervoeter.
Lief blijkt miss Happy tot talisman gebombardeerd te hebben. De dagelijkse wandelingen met haar zullen mij ongetwijfeld geen kwaad doen, ze brengt veel plezier in huis, minstens één keer per dag moet ik schaterlachen om haar, haar aanwezigheid heeft zeker een positieve invloed op mij (en Lief).
Ik begrijp Lief wel, ik heb ook zo mijn handelingen en gewoontes waar ik als een soort bijgeloof niet van afwijk. Ik weet dat het flauwekul is maar onder het motto never change a winning team houd ik dit in stand. Rituelen, bijgeloof, een talisman, blijkbaar ontkom ik daar als rationeel mens toch niet helemaal aan. Ik vergelijk het maar met topsporters die vasthouden aan bepaalde rituelen voorafgaand aan een belangrijke wedstrijd.

De eerste twee dagen was het flink aanmodderen. Een hond van 26 kilo til je niet zo maar op. We voerden haar Bulgaarse yoghurt met visbouillon om er voor te zorgen dat ze genoeg vocht naar binnenkreeg. Ze vond het heerlijk. Op dag drie stond ze voor het eerst weer zelfstandig op en liep een paar meter. Wij juichten. Nu, ruim een week later, loopt ze weer mee naar buiten al heeft ze nog wat moeite met haar evenwicht. Ze eet goed, is vrolijk en zorgt ervoor dat wij aan het eind van deze week met een opgelucht gemoed op vakantie gaan naar de Hoge Tatra in Slowakije. Ik meld mij weer rond 19 juni.