Midlifecrisis

Vorige week was ik in Amsterdam waar ik een paar exposities bezocht. Ik was erg onder de indruk van een documentaire op één van die exposities waarin een aantal street artists werden gevolgd. Vrije vogels wars van conventies, alles opzij schuivend om hun doel te behalen, rebellerend tegen de gevestigde orde, soms met een mild en soms met een schrijnend gevoel voor humor. Ik werd meegezogen in hun kunstuiting, het avontuur, het ongewisse, het lak hebben aan regels. Met een hoofd vol indrukken en in gedachten verzonken liep ik over straat waar ik totaal onverhoeds overvallen werd door de gedachte dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt in mijn leven, dat ook ik zo had willen leven maar dat geen kans heb gegeven. Deze gedachte kwam als een mokerslag aan en deed zoveel pijn dat de tranen in mijn ogen sprongen. Totaal van slag probeerde ik mijzelf tot de orde te roepen maar het hek was van de dam, mijn gedachten vlogen alle kanten op: Kom je er pas op je 56ste achter dat je je leven vergooid hebt, hoe stom kan je zijn? Een tweede kans krijg je niet. Wat let je om alsnog het roer radicaal om te gooien? Die stomme kanker? Ja en? Wat is dat voor een excuus? Lak aan alles hebben, betekent toch ook schijt hebben aan kanker? Hoezo heb ik mijn leven vergooid? Ik heb toch een goed leven gehad? Ja ik heb de nodige tegenslagen gekend en soms verkeerde keuzes gemaakt maar onder het mom ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’ kwam ik op mijn schreden terug zodra ik door had dat ik een onjuiste keuze had gemaakt. Die 56 jaar zijn toch niet zinloos geweest? Had je dat echt gewild, zo’n leven zonder kop of staart? Op een gegeven moment wil je toch gewoon een dak boven je hoofd, een tuin om in de grond te kunnen wroeten en wil je toch vooral samenzijn met de man die je liefhebt. Doe effe normaal, je kunt bewondering hebben voor mensen die buiten de gevestigde orde durven leven, je mag zelfs enige afgunst voelen maar had dat leven echt iets voor jou geweest? Daar ben je de persoon niet voor, daar heb je toch echt onvoldoende lef voor. Maar wat als ik als in mijn jonge jaren ...? Of in een later stadium ...? Of nu alsnog ...? Vragen, verwarring.
Deze kakofonische gedachtenbrij is inmiddels tot stilstand gekomen en heeft plaatsgemaakt voor een nieuwe gemoedstoestand. Ik blik terug op de 56 jaar achter mij, kijk naar de kruispunten waar ik op gestaan heb, de richtingen die ik gekozen heb en twijfel aan de juistheid van sommige keuzes.
Heb ik aan de vooravond van mijn leven alsnog een midlifecrisis in een notendop doorgemaakt? En ben ik van daaruit linea recta terecht gekomen in de fase waarin ouderen komen aan het eind van hun leven: terugblikken op wat geweest is, verbazing over hoe het leven gelopen is en wat het gebracht heeft?