Mijn moeder

Eerste Kerstdag, de lichtjes in de kerstboom branden, de kaarsen zijn aangestoken, Lief en ik hebben de nodige voorbereidingen voor het kerstdiner getroffen als de taxi met mijn moeder en haar vriendin EP voor ons huis stopt. Even later zitten we gevieren aan de feestelijk gedekte tafel en ja, dan wordt vorige jaar Kerst herdacht, toen zaten we ook aan deze tafel alleen waren we destijds nog met z’n vijven. Mijn vader wordt door ons allemaal vreselijk gemist.
Sinds mijn vader is overleden gaat mijn moeder nauwelijks de deur uit. Mijn broertje en ik doen de boodschappen voor haar. Alleen voor de pedicure, kapper e.d. stapt ze in de auto naar het dorp om daarna zo snel mogelijk weer naar huis te rijden. Vorige week heeft mijn moeder voor het eerst weer haar vertrouwde omgeving verlaten om haar hartsvriendin AB te bezoeken. Voorheen reed mijn vader haar overal naar toe, dit keer breng ik haar uit en thuis. Ik raak ontroerd als ik zie hoe mijn moeder en AB elkaar liefdevol in de armen sluiten en laat de dames voor een paar uur alleen. Ze zullen genoeg te bespreken hebben al vermoed ik dat ze elkaar regelmatig en uitvoerig aan de telefoon spreken.
Op eerste Kerstdag is het de tweede keer dat mijn moeder uit haar eigen veilige omgeving stapt. Ze ziet er moe en bleekjes uit. Ik vind het dapper dat ze naar ons toe gekomen is. Zij en mijn vader kwamen altijd gezamenlijk bij ons, nu staat ze overal alleen voor. ‘Ik moet goed onthouden wat ik vanavond te eten krijg, dan kan ik hem daar over vertellen als ik weer thuis ben’ zegt ze. Ja, ze is nog steeds in gesprek met mijn vader die alsmaar niets terug zegt.
Na het diner rijd ik de dames naar huis. Ik wil er zeker van zijn dat mijn moeder veilig thuiskomt en even met haar naar binnen gaan om de grootste stilte weg te nemen. Al maak ik mij geen illusies dat dat lukt, het gemis is te groot en de stilte te oorverdovend.
Vandaag, tweede Kerstdag, voel ik mij uitgeput maar ook opgelucht dat alles goed is verlopen. Het kerstdiner gisteren, het bezoek aan AB vorige week en, niet onbelangrijk, de ondertekening door mijn moeder van haar levenstestament bij de dorpsnotaris. In het levenstestament is vastgelegd dat mijn broertje als haar gevolgmachtigde kan optreden. Dit geeft mij het gevoel dat mijn moeder veilig en beschermd is. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn broertje indien nodig vanuit het belang van mijn moeder zal handelen en dit altijd zal laten prevaleren boven het eigen belang of welk ander belang dan ook. Ook niet onbelangrijk: in het levenstestament is tevens vastgelegd dat ik ondergevolmachtigde ben. Voor mij is dat een hele grote stap. Tot voor kort had ik dit geweigerd, want kanker, want ongeneeslijk ziek, want onzekere toekomst, want onbetrouwbaar. Ik heb de aanmoediging van Chromo op mijn blog ‘koffiedik kijken’ van 14 november ter harte genomen. Dat was precies het zetje dat ik nodig had met als gevolg dat ik deze verantwoordelijkheid op mij durf te nemen. Dank daarvoor!