Mijn vader
‘Soms denk ik dat het beter zou zijn als mijn vader nu
zou overlijden. Klinkt dat erg gemeen? Het is net alsof ik hem dood wens als ik
dat zeg terwijl dat niet zo is.’ ‘Nee natuurlijk niet, je wilt alleen dat dat
vreselijke lijden stopt.’ Gelukkig, Lief begrijpt wat ik bedoel. Ik schrijf dit
hier met de grootst mogelijk schroom op net zoals ik gisteravond met de grootst
mogelijk schroom deze gedachte uitte. Het is een gedachte waar ik veel moeite
mee heb. Nee, ik wil helemaal niet dat mijn vader doodgaat maar de situatie is
zo ontzettend uitzichtloos.
Vier weken geleden is hij van zware chemotherapie tegen
lymfklierkanker overgegaan op minder zware chemotherapie. Op zich lijkt dit aan
te slaan en heeft hij minder last van deze chemomedicatie. Maar hij wordt nu al
ruim 6 weken geteisterd door gordelroos dat zich op zijn hoofd en nek heeft
genesteld. De gordelroos is een onaangename bijkomstigheid van het lymfoom, de
chemomedicatie die zijn weerstand verzwakt maakt het nog eens erger. De
gruwelijke pijn die de gordelroos veroorzaakt, wordt niet minder ondanks de
zware pijnstillers die hij krijgt. Daarbij veroorzaken de pijnstillers weer
bijwerkingen waar hij veel last van heeft.
Mijn vader wordt steeds somberder door de pijn en het
zich zo ziek voelen. Mijn moeder die dag en nacht voor hem in de weer is, kan
het niet aanzien, wordt er zo verdrietig van. Als ze mij dan belt, zo vol
zorgen en verdriet, breek ik. Wat kan ik doen? Een paar weken geleden schreef
ik dat het zo belangrijk is dat je je grenzen aangeeft naar anderen toe. Maar
als het om mijn ouders gaat, ga ik over al mijn grenzen heen. En toch heb ik
het gevoel te kort te schieten, niet genoeg voor ze te doen.
Ik realiseer mij hoe bijzonder het is dat mijn beide
ouders nog in leven zijn. Mijn vader is 87, mijn moeder 85. De meeste van hun
vrienden en familie zijn inmiddels overleden, dat zij nog samen zijn op deze
leeftijd is uitzonderlijk. Als je 56 bent en je zit midden in een zwaar medisch
traject dan ga je ervoor, er valt op die leeftijd nog zo veel winst te behalen.
Maar ben je 87 en je zit in een zwaar medisch traject, wat is dan je winst? Mijn
vader heeft een lang en vol leven gehad. Nuchter bezien is hij aan het einde
van zijn leven beland.
Als ik ’s avonds laat voor het open raam wat koelte
probeer te vangen, komen de tranen. Wat kan leven en dood toch moeilijk zijn.
Ps. dit keer geen foto van mijn werk maar van onze kleine tuin.
3 reacties
Sterkte!
De grenzen bij je ouders liggen op een heel andere manier dan bij andere mensen. Het zijn je roots, een deel van jou. Daarin is het heel moeilijk om grenzen aan te geven.
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid voor de komende tijd.
Doortje