Mijn vader

‘Soms denk ik dat het beter zou zijn als mijn vader nu zou overlijden. Klinkt dat erg gemeen? Het is net alsof ik hem dood wens als ik dat zeg terwijl dat niet zo is.’ ‘Nee natuurlijk niet, je wilt alleen dat dat vreselijke lijden stopt.’ Gelukkig, Lief begrijpt wat ik bedoel. Ik schrijf dit hier met de grootst mogelijk schroom op net zoals ik gisteravond met de grootst mogelijk schroom deze gedachte uitte. Het is een gedachte waar ik veel moeite mee heb. Nee, ik wil helemaal niet dat mijn vader doodgaat maar de situatie is zo ontzettend uitzichtloos.
Vier weken geleden is hij van zware chemotherapie tegen lymfklierkanker overgegaan op minder zware chemotherapie. Op zich lijkt dit aan te slaan en heeft hij minder last van deze chemomedicatie. Maar hij wordt nu al ruim 6 weken geteisterd door gordelroos dat zich op zijn hoofd en nek heeft genesteld. De gordelroos is een onaangename bijkomstigheid van het lymfoom, de chemomedicatie die zijn weerstand verzwakt maakt het nog eens erger. De gruwelijke pijn die de gordelroos veroorzaakt, wordt niet minder ondanks de zware pijnstillers die hij krijgt. Daarbij veroorzaken de pijnstillers weer bijwerkingen waar hij veel last van heeft.
Mijn vader wordt steeds somberder door de pijn en het zich zo ziek voelen. Mijn moeder die dag en nacht voor hem in de weer is, kan het niet aanzien, wordt er zo verdrietig van. Als ze mij dan belt, zo vol zorgen en verdriet, breek ik. Wat kan ik doen? Een paar weken geleden schreef ik dat het zo belangrijk is dat je je grenzen aangeeft naar anderen toe. Maar als het om mijn ouders gaat, ga ik over al mijn grenzen heen. En toch heb ik het gevoel te kort te schieten, niet genoeg voor ze te doen.
Ik realiseer mij hoe bijzonder het is dat mijn beide ouders nog in leven zijn. Mijn vader is 87, mijn moeder 85. De meeste van hun vrienden en familie zijn inmiddels overleden, dat zij nog samen zijn op deze leeftijd is uitzonderlijk. Als je 56 bent en je zit midden in een zwaar medisch traject dan ga je ervoor, er valt op die leeftijd nog zo veel winst te behalen. Maar ben je 87 en je zit in een zwaar medisch traject, wat is dan je winst? Mijn vader heeft een lang en vol leven gehad. Nuchter bezien is hij aan het einde van zijn leven beland.
Als ik ’s avonds laat voor het open raam wat koelte probeer te vangen, komen de tranen. Wat kan leven en dood toch moeilijk zijn.

Ps. dit keer geen foto van mijn werk maar van onze kleine tuin.

3 reacties

Ik begrijp je dilemma, ik denk terug aan de laatste maanden van mijn vader, die 84 is geworden. Hij had door een ongeluk hersenbeschadiging en is op een gesloten afdeling opgenomen. Hij was een echt buitenmens, was altijd in de weer voor anderen en mijn moeder. Nu kon hij niets meer en nergens meer naar toe. Hij had dan gelukkig geen pijn, maar zijn zielepijn was zo voelbaar. Ik had een heel innige band met hem en nam hem zo vaak ik maar kon mee naar buiten, naar de voor hem vertrouwde plekjes. Natuurlijk wens je iemand niet dood, maar ik voelde zoveel rust en vrede toen hij overleed. Ik heb er nog vaak verdriet om, zit ook bij de herinnering bij het lezen van jouw verhaal met tranen.

De grenzen bij je ouders liggen op een heel andere manier dan bij andere mensen. Het zijn je roots, een deel van jou. Daarin is het heel moeilijk om grenzen aan te geven.

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid voor de komende tijd.
Doortje

Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14