MTOR en positiviteit

In oktober schreef ik over een vrouw van mijn leeftijd die de diagnose alvleesklierkanker te horen had gekregen. In de afgelopen 6 maanden heeft ze verschillende behandelingen ondergaan. Begonnen werd met chemokuren. De behandeling werd gestopt nadat een scan uitwees dat de uitzaaiingen waren toegenomen. Daarna is zij begonnen met immuuntherapie. Afgelopen week heeft ze te horen gekregen dat de tumor in omvang is toegenomen, de immuuntherapie is stopgezet. Er zijn geen behandelopties meer voor haar. De afgelopen maanden werd zij steeds zieker, was tot steeds minder in staat, is de pijn toegenomen. Al die tijd is zij echter positief gebleven, de blik vooruit, plannen makend voor straks, na de zomer misschien, als het wat beter met haar zou gaan en ze weer wat energie zou hebben. Deze positieve houding heeft niet geleid tot een behandeling die aanslaat met wat extra tijd van leven. In mijn omgeving ken ik meer vrouwen met een positieve inslag waarbij een behandeling tegen kanker niet tot het gewenste effect heeft geleid. Daarentegen ken ik niemand waarbij een behandeling tot een langer leven heeft geleid mede dankzij een positieve instelling.
Zijn deze vrouwen dan niet positief genoeg geweest tijdens het behandeltraject? Of, een variant hierop: hebben ze niet hard genoeg gevochten? Als het antwoord op deze vragen bevestigend is, kun je concluderen dat zij het deels aan zichzelf te wijten hebben dat een behandeling niet aanslaat.
Dit is precies de reden dat ik kriegel word van mensen die roeptoeteren ‘positief blijven!’ en ‘blijven vechten!’ Hoe positief moet je zijn? Hoe hard moet je vechten? Dat een positieve houding het ziektetraject voor jezelf en je omgeving beter te doorstaan maakt, ja dat geloof ik wel. Maar dat daardoor chemische processen op microniveau in kankercellen tot stilstand komen of vertraagd worden, nee dat kan er bij mij niet in.
Zelf slik ik al een poosje Afinitor in combinatie met Exemestaan. De werking van het eiwit mTOR dat tumorgroei bevordert, wordt door Afinitor afgeremd. Zou zo’n eiwit nou echt gevoelig zijn voor het feit dat het in een lichaam huist met een positieve instelling en zich daardoor geremd voelen om weer actief te worden? Nee, ik denk dat zo’n eiwit geen enkele notie heeft van een positieve inslag of niet.
Nadat Maarten van der Weijden in 2008 olympisch goud haalde bij openwaterzwemmen schreven de kranten vol lof hoe hij kanker had overwonnen. Maarten was de eerste die dit weersprak zoals in het artikel op deze website is te lezen (www.kanker.nl/bibliotheek/artikelen/4164-maarten-van-der-weijden-acute-leukemie-over-wetenschappelijk-onderzoek). Citaat uit het interview “Ik vind het zelfs een riskante gedachte dat je door positief te zijn, kunt bijdragen aan je herstel. Dat impliceert dat mensen die het niet halen dat aan zichzelf te wijten hebben. In mijn ogen is het een kwestie van geluk of de behandeling aanslaat of niet.” en “Ik mag misschien een sportheld heten, maar de echte helden zijn de mensen achter de schermen. Dat zijn de onderzoekers die ervoor gezorgd hebben dat er een behandeling voorhanden was waardoor ik kon genezen.”
Ik sluit mij hier geheel bij aan, wat mij betreft mag er een standbeeld opgericht worden voor de onderzoeker die de magische samenwerking van Afinitor en Exemestaan heeft ontdekt.