Wie dan leeft, wie dan zorgt

Hèhè, Pasen zit er op. Niet dat Pasen op zich vermoeiend is maar mijn moeder is vandaag, tweede Paasdag jarig. Dat betekende dat ik afgelopen week in overleg met mijn moeder de nodige boodschappen gedaan heb. Mijn jongste broer was vanwege zijn werk verhinderd en kon niet meehelpen. Maar ach, ik kan het nog, zeulen met boodschappen en ik doe het met liefde want voor mijn moeder.
Vanochtend bij het opstaan was ze gelijk in mijn gedachten. Haar eerste verjaardag zonder mijn vader. Mijn vader die haar ongetwijfeld een kopje thee met een beschuitje op bed gebracht zou hebben, opgevrolijkt met een bosje bloemen uit de tuin.
Halverwege de ochtend kwamen Lief, miss Happy en ik met de laatste boodschappen bij de jarige aan. Zoals gebruikelijk had ze allerlei hapjes klaargemaakt. Tegen de tijd dat de eerste verjaardagsvierders zich meldden, stonden de heerlijkheden uitgestald om genuttigd te worden. Ik heb graag wat omhanden dus hield ik mij bezig met de innerlijke verzorging van de gasten totdat ik halverwege de middag de man met de hamer tegenkwam. Tijd om huiswaarts te keren alwaar ik gelijk naar bed ging. Nu heb ik weer wat energie al heb ik ook een barstende hoofdpijn. Misschien toch teveel hooi op de vork genomen.
Aan het begin van de avond belt mijn moeder. Iedereen is weer huiswaarts gekeerd. Mijn broertje heeft geholpen met opruimen, gelukkig want het zat mij niet lekker om weg te gaan terwijl er nog zoveel te doen was. Het zit er op, ik ben opgelucht dat de spanning die nog steeds binnen ons gezin aanwezig is, vandaag onder het oppervlakte gebleven is.
De gedachte hoe het moet als ik niet langer meer de nodige dingen kan doen voor mijn moeder, stop ik weg. We zien wel hoe het loopt: wie dan leeft, wie dan zorgt.