Onderhuidse injectie

De aanleg van het infuus voor de laatste APD was weer eens een drama in vier bedrijven. Zelfs de anesthesist werd er een beetje moedeloos van, vooral omdat dit iedere acht weken speelt. Dat moet echt anders kunnen.
Een verpleegkundige wees mij op een nieuwe methode waarbij op de afdeling Radiologie met behulp van een echo een goed bloedvat opgespoord wordt waarna het infuus wordt ingebracht. Of dat ook iets voor mij is? Ja, daar heb ik wel oren naar. Dus later in de week heb ik de oncologie verpleegkundige gebeld die nog nooit van deze methode gehoord had. Na overleg met de oncoloog belde zij terug. Ze vertelde dat er ook andere toedieningsmogelijkheden zijn, waaronder een onderhuidse injectie, Xgeva, die thuis gegeven kan worden. Ze had afgesproken dat de oncoloog tijdens de eerst volgende controle dit met mij zal bespreken.
APD is een botversterker, ik krijg dit toegediend omdat de borstkankercellen in mijn lijf bij voorkeur hun verwoestende werk in mijn botten uitvoeren. APD is dus bedoeld om mijn botten weerbaar te maken zodat de kankercellen niet al te gemakkelijk toegang krijgen tot het botweefsel.
Toen de oncologie verpleegkundige het over de mogelijkheid van een onderhuidse injectie had, brak het klamme zweet mij uit. Dit komt door de associatie met een onderhuidse injectie die ik een dag na de eerste chemokuur, alweer ruim 8 jaar geleden, thuis kreeg toegediend. Het ging hier om Neulasta (Pegfilgrastim) en aan deze injectie bewaar ik bijzonder slechte herinneringen. Omdat chemotherapie het afweersysteem platlegt, was dit spul bedoeld om het beenmerg te stimuleren witte bloedcellen te maken die belangrijk zijn tegen infecties. Een mogelijke bijwerking van Neulasta is pijn in de gewrichten en dat heb ik geweten. Behalve dat ik vreselijk beroerd was van de chemokuur, barstte ik van de pijn. Alle gewrichten, van teen- tot kaakgewricht, deden zo ontzettend veel pijn. De ergste pijn zakte na een paar dagen weg maar mijn kniegewrichten heb ik nog weken gevoeld. Ik heb daarna de Neulasta injecties geweigerd. De oncoloog die ik destijds had, vond dat ik daarmee een te groot risico op infecties nam maar ik was onvermurwbaar, als ik de chemokuren wilde volhouden, dan was Neulasta een brug te ver.
Zo werkt het geheugen dus: het slaat informatie op, je vergeet de hele gebeurtenis maar bij het horen van een bepaald woord slaat het hele lijf op tilt. Inmiddels is de paniek gezakt. Er bestaan zoveel onderhuidse injecties, zoals de griepprik waar ik helemaal geen last van heb. Maar toch, het zit mij niet lekker. Ik weet dat de oncoloog nog niet aan een port-a-cath wil en daar ben ik het mee eens. Half mei mag ik weer voor controle dan zullen we dit bespreken. Wat mij betreft behoort het aanleggen van een infuus in mijn oedeemarm tot de mogelijkheden, de bloedvaten in deze arm zijn nog ongeschonden. Dit is een risico dat ik wel durf te nemen.