Naïef

De verkoopster en ik zien gelijktijdig de oedeemarm bij de ander. Oh, jij ook al? Hoe lang heb je er last van? Hoe kwam je er achter? Hoe gaat het nu? Hoe lang heb je borstkanker? Welke behandelingen? Welk ziekenhuis, arts? Welke medicijnen slik je? Hoe bevalt de zwachtel tegen lymfoedeem?

Sinds half mei heb ik een soort steunkous voor mijn arm en hand. Een ware opluchting na maanden van zwachtelen. Maar de eerste warme dag dat ik een zomers hemdje aantrok, moest ik vreselijk slikken. Zou ik maar overgaan op een zomergarderobe met lange mouwen? Het warme zomerse weer heeft dit probleem inmiddels opgelost. Niks geen lange mouwen, veel te warm. Gewoon een hemdje, jammer dan van die suffe kous om mijn arm. En dat handschoentje draag ik zo min mogelijk.

We wisselen over en weer informatie uit en al hebben we elkaar nooit eerder gesproken, we geven allebei zonder enige terughoudendheid openheid van zaken. Dat doet borstkanker: het verzustert.

De verkoopster vertelt dat ze zo’n aanhoudende pijn heeft in bovenrug en schoudergebied. Ik raad haar aan zo snel mogelijk foto’s te laten nemen en vertel dat ik daar zelf veel te lang mee heb gewacht. Ik liep al maanden met vreselijke rugpijn, behandeling door de fysiotherapeute had geen effect. Toen ik eindelijk naar de huisarts ging, heeft zij mij gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een foto. Een paar uur daarna kwam het telefoontje met het slechte nieuws: de foto’s lieten een grote metastase in een onderrug wervel zien. Ik had al die tijd echt nooit aan de mogelijkheid van een uitzaaiing gedacht. Achteraf behoorlijk naïef. Maar het was 6 jaar na de diagnose borstkanker. Ik had destijds het hele traject doorlopen van borstamputatie, verwijdering lymfklieren, TAC chemokuren, bestraling en slikte nog steeds hormoonmedicatie. En al kreeg ik in het ziekenhuis de duidelijke boodschap mee dat ik tot de risicogroep behoorde gezien graad en grootte van de tumor, hoeveelheid aangetaste lymfklieren en aanwezigheid kankercellen in lymfebanen en bloedvaten, ik was toch volledig overdonderd door dit nieuws. Nu ben ik ruim anderhalf jaar verder. De waakzaamheid is niet meer weg te denken, geen wonder want de kankercellen zitten verankerd in mijn lijf.

De verkoopster vertelt van een vriendin die inmiddels 10 jaar met uitgezaaide borstkanker leeft. Wie weet ligt dit voor mij ook in het verschiet. We wensen elkaar veel sterkte als ik de winkel uitloop. Misschien zie ik haar nooit meer maar in mijn hoofd blijft ze aanwezig.