Op naar het voorjaar

Vandaag hebben Lief en ik in de tuin van mijn moeder gewerkt. We kunnen de boel nu laten rusten tot het vroege voorjaar. Zoals gebruikelijk had ik een grote hoeveelheid tulpenbollen meegenomen. Vroeger zette mijn vader deze in de grond, nu doen Lief en ik dat. Mijn moeder ziet het hoofdschuddend aan. ‘Is dat wel nodig?’ vraagt zij ‘ik weet niet of ik er van het voorjaar nog ben.’ Ja natuurlijk is het nodig want mocht ze er nog zijn dan geniet ze elke dag van die zee aan tulpen in allerlei kleuren en maten.
‘Ik weet niet of ik dan nog leef’ of woorden van gelijke strekking, zijn inmiddels gevleugelde woorden van mijn moeder geworden zodra er iets in de toekomst ter sprake komt. Voor een 86 jarige is dat ook niet zo verwonderlijk, je bent tenslotte met je laatste levensfase bezig. ‘Dat geldt ook voor mij’ antwoord ik soms. Mijn moeder kijkt mij dan bedachtzaam aan. Ik weet niet of ze zich realiseert wat mijn woorden werkelijk impliceren. Voor een 58 jarige is het niet gebruikelijk met de afronding van je leven bezig te zijn, zelfs al kan dat nog jaren duren.
Toch ga ik nog vol de toekomst in. Naast tulpenbollen voor mijn moeder, heb ik ze ook voor mijzelf aangeschaft. Het wachten is op de eerstvolgende niet al te natte en gure najaarsdag, dan gaan ze ook bij ons de grond in. En ik zou niet weten waarom ik ze komend voorjaar niet zal zien opkomen. Ik mag dan ernstig ziek zijn maar zo snel krijgt de kanker er mij niet onder, met dank aan de medicijnen. Ik denk daar vaak aan, dat ik het geluk heb in een tijd te leven dat er medicijnen voor handen zijn die mijn ziekte onderdrukken. Was ik een paar jaar eerder ziek geworden dan was ik er waarschijnlijk niet meer geweest.
Nadat we de tuinwerkzaamheden hebben afgerond, zet mijn moeder ons een heerlijke warme maaltijd voor. Natuurlijk komt mijn vader weer ter sprake, ook hij hield van tuinieren. Mijn moeder spreekt de wijze woorden ‘zijn tijd was gekomen’ en ik beaam dat. ‘Je kunt je van tevoren niet voorstellen hoe het is om je partner te verliezen’ vervolgt ze, ook dat beaam ik. Je kunt een heel eind mee in het verdriet van een ander maar er zijn dingen die je zelf meegemaakt moet hebben om enigszins te begrijpen wat iemand doormaakt.