Parijs

Tijd is een vrij subjectief begrip. Het weekje Parijs is omgevlogen, het ene moment stapten we uit de trein in Gare du Nord, het andere moment stapten we weer in de trein richting Nederland. Alsof er geen 6 volgepropte dagen tussen zaten.
Lief en ik gingen jarenlang één keer per jaar voor een korte vakantie naar Parijs. Een paar jaar geleden zette ik daar echter abrupt een punt achter. Het was dezelfde overweging als stoppen met de saunabezoeken. Ik had nog maar kort te leven, wilde niet bewust een laatste keer in Parijs zijn, geen emotioneel afscheid nemen. Dat ik destijds niet lekker in mijn vel zat en mij fysiek niet goed voelde, werkte ook niet mee. Het verblijf in die grote stad viel mij daardoor zwaar, ik was niet vooruit te branden. Dit kwam op een dag tot ontlading midden op straat. We waren van plan een museum te bezoeken, normaal gesproken zouden we daarnaar toe lopen maar al was het vroeg op de dag, ik was al zo vreselijk moe en wilde daarom de metro nemen. Lief vond dat flauwekul, het was immers helemaal niet ver, dat konden we toch makkelijk lopen. Nee, dat kon ik niet. Het kostte mij al moeite genoeg om dat voor mijzelf toe te geven en nu moest ik Lief daar ook nog eens van overtuigen. Ik ontplofte, liep kwaad weg, zoek het maar uit, ik wil je even niet meer zien. Dook een café in, bestelde een kopje thee en kwam tot rust. Later, toen ik in de rij voor het museum stond, kreeg ik een sms bericht van Lief. Dat hij in de rij voor het museum stond en waar ik was. Nou in diezelfde rij dus. Zo kwam het toch nog goed die dag. Ik had mijn punt gemaakt, de rest van de tijd volgde er geen discussie meer als ik aangaf onvoldoende energie te hebben.
Eenmaal weer thuis werd ik alsmaar zieker. Uiteindelijk bleek de dosering van de medicatie, Exemestaan 10 mg, hier de oorzaak van te zijn. Sindsdien slik ik 5 mg per dag, voel ik mij stukken beter en niet geheel onbelangrijk: leef ik nog steeds in goede doen. Dus in navolging van de aanschaf van een nieuwe winterjas, het weer bezoeken van de sauna, zijn we nu ook weer naar Parijs geweest.
De eerste dag in die grote stad voelde wat onwennig aan. Alsof je na jaren weer iemand tegenkomt die je ooit erg vertrouwd was maar die je uit het oog hebt verloren. Eerst eens aftasten, hoe zat het ook alweer tussen ons, wat is er in de tussentijd met jou en mij gebeurd. En dan, pats, springt de vonk weer over. Ja, ik weet weer waarom ik zoveel om je geef en waarom je zo belangrijk voor mij bent. Ja ik weet het weer en begrijp achteraf niet waarom ik je zo links heb laten liggen. Zullen we proberen het contact weer te herstellen? We gaan het niet hebben over een laatste keer, over voorgoed afscheid nemen. Nee, we zien wel waar het schip strand.