Pensioen

De kogel is door de kerk. Lief heeft van de week zijn werkgever laten weten op zijn 65ste te willen stoppen met werken. Er ging veel wikken en wegen aan dit besluit vooraf. Lief valt in de categorie die vanaf zijn 66ste AOW krijgt maar zo lang wil hij niet door blijven werken. Zijn werkgever biedt gunstige omstandigheden bij eerder stoppen, dat werkte bij de besluitvorming zeker mee. Evenals het spaarpotje dat wij in de loop van de tijd hebben opgebouwd met het idee dit te zijner tijd voor mij te gebruiken om eerder te stoppen met werken zodra Lief met pensioen zou gaan. Ik ben 7 jaar jonger dan hij en met vooruitziende blik hadden we bedacht dat hij ruim over de 70 zou zijn zodra ook ik de pensioengerechtigde leeftijd zou hebben bereikt. Zolang wilden wij niet wachten om samen nog leuke dingen te kunnen ondernemen.
Het liep echter allemaal anders. Door mijn ziekte heb ik al een tijdje geleden afscheid genomen van het arbeidsproces. En deze ziekte is van doorslaggevend belang bij het nemen van het besluit van Lief om per september van dit jaar zijn werkkleding voorgoed in de wilgen te hangen. Het spaarpotje komt ons nu goed van pas, voor de leuke reisjes die we de afgelopen tijd hebben gemaakt en nog hopen te maken, en straks om een jaar zonder AOW te overbruggen. Zo zie je maar, het leven gaat zijn eigen gang en trekt zich niets aan van wat je bedenkt en van de maatregelen die je neemt.
Ik ben blij dat Lief dit besluit heeft genomen en hoop natuurlijk dat we nog een goede tijd door zullen brengen voordat de uitgezaaide borstkanker voorgoed de overhand krijgt. Een goede tijd niet alleen om leuke dingen samen te kunnen doen maar vooral ook om hem bij te kunnen staan wanneer hij zijn draai moet vinden als zijn werk wegvalt, om hem te kunnen bijstaan bij het zoeken naar een nieuwe dagindeling in de hoop dat de dagen dan nog niet ingevuld hoeven te worden met het zorgen voor mij.
September, het klinkt nog zo vreselijk ver weg.