pyrrusoverwinning

Ooit, lang geleden, tijdens mijn vorige leven waarin het bestaan van Lief mij niet bekend was, ging ik regelmatig alleen op pad naar exposities in andere steden. Natuurlijk had ik iemand mee kunnen vragen, maar het was juist zo fijn om mijn neus achterna te lopen zonder met iemand rekening te hoeven houden. Sinds Lief een prominente plaats in mijn leven innam, was er geen sprake meer van alleen op stap gaan. Lief deelde dezelfde interesses als ik en gooide net zo makkelijk het hele programma om als het zo uitkwam. We zaten niet vast aan vooraf gemaakte afspraken en liepen samen onze neus achterna. 
In navolging van het advies zo snel mogelijk oude gewoontes weer op te pakken, ben ik zaterdag voor het eerst na het overlijden van Lief, weer alleen op stap gegaan. In het Kunstmuseum Den Haag is een tijdelijke expositie die ik graag wilde zien. Natuurlijk had ik kunnen vragen of iemand zin had om mee te gaan maar ik wilde dit alleen doen, juist omdat dit zo’n belangrijk onderdeel was van ons samenzijn en wij veel plezier beleefden aan dit soort uitstapjes. 
Zodoende reed ik al vroeg naar Den Haag en dwaalde over de overzichtstentoonstelling van de Nederlandse kunstenaar die wij al zo lang volgden. Er waren momenten dat ik Lief bij zijn arm wilde pakken: heb je dit gezien? Wat vind jij? 
Daarna, onze oude voetsporen volgend, dwaalde ik door de overige zalen van het museum. Overvallen door de leegte en stilte naast mij, kon het mij niet echt bekoren dus stond ik al snel weer buiten. Zoals gebruikelijk na ons rondje Kunstmuseum, liep ik naar de gezellige winkelstraat daar in de buurt. Ik had mij voorgenomen ook daar ons vaste rondje te maken. Dus eerst naar de bekende banketbakker waar ik twee gebakjes kocht. Twee? Ja, de drempel om één gebakje te kopen is nog te hoog. En die twee gebakjes komen echt wel op. Het Italiaanse restaurant waar we altijd gingen lunchen, liet ik links liggen. Ook die drempel was te hoog. Dan bij de traiteur naar binnen. ‘Voor één persoon?’ vroeg de eigenaar toen ik aanwees wat ik wilde hebben. De vraag overviel mij, oogde ik zo duidelijk als een alleenstaande vrouw van zekere leeftijd? Inderdaad, voor één persoon, beaamde ik.
Door naar het plein aan het andere uiterste van de straat, naar het restaurant met terras waar wij ons museumuitstapjes afsloten met een kopje thee en iets lekkers. Binnen, in een rustig hoekje, heb ik er wat gegeten. Daarna naar de grote boekenwinkel waar ik in een opwelling twee boeken kocht daarbij de gedachte aan die stapel ongelezen boeken thuis negerend. 
Eenmaal weer buiten op weg naar de auto voelde ik mij opgelucht, dit kon ik, alleen op stap. Ik was geslaagd voor de vuurdoop. Maar eenmaal veilig in de auto kwamen de tranen. Ja, ik kan dit maar het voelt als een pyrrusoverwinning.