Rouw

Mijn moeder gaat gebukt onder het verlies van mijn vader. Ze is het liefst thuis in haar eigen cocon, de cocon die ze jarenlang met mijn vader deelde. Ik zie hoe ze lijdt, hoe ze hem mist, ik voel haar verdriet, ik vind haar moedig en lief en bewonder de wijze waarop ze zich staande houdt en haar dagen doorkomt. Mijn ouders zijn meer dan 60 jaar samen geweest waarvan ze vooral de laatste 20 jaar steeds dichter naar elkaar toegegroeid zijn. Hoe moet dat nu als je, zelf ook aangekomen in de laatste levensfase, alleen verder moet?
Het liefst zou ik tegen haar willen zeggen ‘kom bij mij in de buurt wonen zodat ik vaker even langs kan komen, zodat ik voor je kan zorgen als het nodig is’. Maar ik zeg het niet, ik durf het niet, sinds ik ziek ben is mijn gezondheid een onbetrouwbare factor geworden waar ik rekening mee moet houden. Stel dat mijn moeder bij mij in de buurt komt wonen en ik eerder kom te overlijden dan zij. Dat risico is te groot, kanker is te onbetrouwbaar en onberekenbaar.
‘Je moeder is zo verloren en ontregeld. Ik vind dat erg confronterend om te zien, het is mijn voorland and it scares the shit out of me’ zegt Lief na een bezoek aan mijn moeder. Auw, dat doet pijn, ik begrijp precies wat hij bedoeld. Weer sta ik met lege handen, weer voel ik mij machteloos, niet in staat het verdriet van mijn moeder te verzachten, niet in staat Lief gerust te stellen dat het zo’n vaart niet zal lopen. Ik antwoord dat ik mijn best doe zo lang mogelijk in redelijke gezondheid te leven maar beiden weten we dat kanker onbetrouwbaar en onberekenbaar is.
De afgelopen week is de zware vermoeidheid in volle hevigheid teruggekeerd. Geen wonder. Ik rouw om het verlies van mijn vader, ik rouw om het verdriet van mijn moeder, ik rouw om het toekomstige verdriet van Lief. Ik heb behoefte aan lucht, vergezichten, ruimte, stilte. Aan afstand nemen, de zinnen verzetten, aan tegen de wind in fietsen, aan voor mij uit staren, aan de dag nemen zoals die komt.
Lief, miss Happy en ik vertrekken eind deze week voor een aantal dagen richting het noorden des lands. Lucht, land, water, het zal mij goed doen. Dat betekent ook geen blog volgende week. Over 2 weken meld ik mij weer.