Sprintje

Zoals vroeger dagen achtereen geconcentreerd doorwerken in mijn atelier is er niet meer bij. Gebrek aan energie dwingt mij tot het trekken van korte sprintjes in plaats van de marathon te lopen. Het geeft niet, het eindresultaat blijft hetzelfde. Alles zit nu houtje touwtje aan elkaar vast, nu wordt het tijd de verschillende onderdelen stevig met elkaar te verbinden. Ik hou van dit soort processen, het zoeken naar oplossingen, het toeval wat een belangrijke rol speelt, het werk dat op een gegeven moment zijn eigen leven gaat leiden (oh ja, vind jij dat ik zus moet worden? Dacht het echt niet, ik heb daar zelf heel andere ideeën over). In de loop van de jaren heb ik geleerd te luisteren naar al deze onvoorspelbare wendingen en niet stug te blijven volharden in wat er oorspronkelijk in mijn hoofd zat. Loslaten, geloven in het onverwachte, mijn handen de vrijheid geven en ze niet dwingen te luisteren naar wat mijn hoofd dicteert. Van starheid kan tijdens het ontstaansproces geen sprake zijn.
Was het leven met kanker ook maar zo. Maar nee, dat kan niet. De kanker zelf is onvoorspelbaar, om deze te bezweren moet ik mij juist aan stringente regels houden, niks improviseren en loslaten.
Gisteravond heb ik naar Eberhard van der Laan gekeken, hij was te gast in het tv programma Zomergasten. Met belangstelling heb ik geluisterd naar de manier waarop hij over zijn ziekte sprak. Met enige afstand, emoties wel benoemen maar niet laten zien, de dood ter sprake brengen en deze vervolgens terzijde schuiven. Nu nog even niet, het stilstaan bij de dood komt later wel, of niet.
Ik herken veel in zijn houding. Ook ik presenteer mijzelf vrij afstandelijk naar de buitenwereld toe als het om mijn ziekte gaat. Maar als de buitenwereld eenmaal weer buiten beeld is, voel ik mij leeg en overvalt mij vaak een intense triestheid waar de buitenstaander geen weet van heeft. Zou hij dat ook zo ervaren, vraag ik mij af. Sloeg de somberheid toe op het moment dat hij zijn jas aandeed, de interviewster een hand gaf en naar huis ging? Opgelucht dat hij het programma goed doorgekomen was maar triest om de wereld die achter zijn woorden schuilgaat? Ik zal het nooit weten.
Nawoord: een paar uur na het plaatsen van deze blog heb ik de laatste 20 minuten van het interview van gisteravond met Eberhard van der Laan bekeken. In dit laatste stukje is er wel degelijk sprake van emoties, dat ik hierboven schreef dat hij emoties wel benoemd maar niet laat zien, neem ik bij deze dan ook terug. Ik denk aan een blog een paar weken geleden waarin ik schreef over het zoeken naar je verdriet en daar je kracht van maken. De burgemeester van Amsterdam laat zijn verdriet zien en toont zich daarbij een krachtig man.