Transitie

V, mijn voormalig leidinggevende, belt om te vertellen dat de ontslagbrief onderweg is. Wat volgt is een bevreemdend gesprek dat een bizarre wending neemt, alsof ik zelf voor de huidige situatie heb gekozen.
V vertelt dat het wat langer heeft geduurd omdat de directeur moeite had met het ondertekenen van de ontslagbrief. De brief is daarom naar HRM teruggestuurd met de vraag of de procedure wel correct was doorlopen en of ontslag de enige optie was. Nadat dit door HRM bevestigd is en duidelijk was dat ik akkoord ga met mijn ontslag, is de brief eindelijk ondertekend.
Het raakt mij dat de directie aangeeft het moeilijk te vinden mij de laan uit te sturen maar ik kan er niets mee. Ik vertel V dat mijn ontslag ook bij mij voor de nodige emoties zorgt. V reageert verbaasd en merkt op dat ik dit zelf toch zo gewild heb. Pardon? Heb ik dit zo gewild? Dat dacht ik toch echt niet. Ja, ik heb aangegeven niet meer te willen werken maar nee, ik heb niet gekozen voor de omstandigheden die tot dit besluit hebben geleid. Ze bedoelt het natuurlijk niet zo maar mensen kunnen ook goed bedoeld domme kwetsende opmerkingen maken.
Haar opmerking brengt mij uit evenwicht waardoor haar tweede mededeling niet direct tot mij doordringt. Het blijkt dat ik, conform de nieuwe Wet Werk en Zekerheid (WWZ) recht heb op een transitievergoeding. Een wat? Een transitievergoeding, bedoelt ter compensatie van een ontslag. “Goh” zeg ik “dan kan ik mijzelf eens op een mooie bos bloemen trakteren”. V legt uit dat het een behoorlijk bruto bedrag is waar wel meer dan een bosje bloemen mee gekocht kan worden.
Vreemd genoeg word ik niet direct vrolijk van dit nieuws. Het voelt als een douceurtje, als een doekje tegen het bloeden, alsof die uitgezaaide borstkanker daarmee afgekocht kan worden. Deze gedachte slaat natuurlijk nergens op maar emoties laten zich niet leiden door de wetten van de logica.
De informatie die ik op internet vind over de WWZ en de transitievergoeding zorgt in eerste instantie voor verwarring. De vergoeding is inderdaad een compensatie bij ontslag en wordt berekend op basis van maandsalaris, duur van het dienstverband en leeftijd. De ontslagen werknemer wordt geacht de vergoeding te gebruiken voor het zoeken naar een nieuwe baan, bijvoorbeeld voor scholing of coaching. Hoe ik dat naar mijn eigen situatie moet vertalen is mij niet duidelijk. Moet ik hiermee mijn uitvaart betalen? Want dat is ook een vorm van transitie. Ik zoek verder op ‘Transitievergoeding en WIA’ en kom er achter dat de vergoeding ook bedoeld is voor werknemers die wegens ziekte ontslagen worden. Hier geen woord over de besteding van de vergoeding.
Het nieuws begint eindelijk in te zakken. Mijn fantasie gaat al snel met mij op de loop als ik bedenk wat ik allemaal van dit bedrag, naast het kopen van die mooie bos bloemen, kan doen. Alleen nog even dat stemmetje dat blijft wijzen op de reden van deze vergoeding het zwijgen op leggen.