Tweespraak

Ja maar ik ben alles zo ontzettend zat. Ik wil helemaal niet flink, stoer en dapper zijn. Ik wil het servies tegen de muur kapot gooien. Ik wil heel hard wegrennen. Ik wil mij van niemand wat aantrekken en grommen en bijten als er een hand wordt uitgestoken. Niet vriendelijk en begrijpend zijn.
Ach meissie meissie, wat wil je daar dan mee bereiken? Dat heeft toch geen enkele zin.
Zin? Waarom moet alles altijd zin hebben? Het leven is toch zinloos. Dat jij dat anders ziet daar kan ik niets aan doen. Maar waarom moet ik altijd doen wat jij wilt? Waarom moet ik mij groot houden terwijl ik mij zo klein voel?
Omdat dat het leven draaglijk maakt. Stel dat jij je zin krijgt dan is er toch niets meer aan? Dan kunnen we toch gelijk ophouden?
Nou en, er is toch ook niets meer aan? Iedere keer weer die spanning. Iedere keer weer die gang naar het ziekenhuis. Ja, ja, ik weet wat je gaat zeggen. Dat het goed is dat het ziekenhuis er is en dat we geluk hebben dat we goede medische zorg tot onze beschikking hebben. En natuurlijk is dat ook zo maar ik ben soms zo vreselijk bang weet je. Dan wil ik het liefst in een donkere kast wegkruipen, een deken over mijn hoofd trekken en heel stil blijven zitten.
Oh, is dat het. De angst en spanning voor de controle begint weer op te spelen bij je. Tja, ik kijk daar ook niet bepaald naar uit. Maar je bereikt niets door in die kast weg te kruipen. Trouwens, volgens mij hou je dat toch niet vol want dat is even leuk maar dan ga je je al snel vervelen in die kast.
Ja hoor, maak er maar weer een grapje van. Ik ben hartstikke serieus, er is niets leuks aan die rot kanker. Het heeft echt helemaal niets goeds gebracht. Alleen maar spanning en ellende en een leven dat helemaal overhoop gegooid is.
Nee ik maak geen grapje, ook ik ben serieus. Ook ik ben bang en moet paniekaanvallen onderdrukken. Maar we zullen er toch weer doorheen moeten. Hopen dat er sprake is van een status quo en we verder kunnen gaan met het slikken van de huidige medicatie. Hopen dat de volgende stap nog even uitgesteld wordt. Hopen, dat is het enige dat we kunnen doen.
Hopen, altijd maar hopen. We weten toch dat deze ziekte zich van kwaad toch erger zal ontwikkelen. Van mij mogen we best toegeven aan die angst en paniek. Waarom ontkennen?
Ik ontken het niet maar ik wil de ziekte ons leven niet laten overheersen. Nu niet, het gaat toch best goed? Er valt toch nog veel te beleven, te doen en te genieten? Trouwens die controle is pas over anderhalve week. Hoe moeten we die tijd doorkomen als we onze zenuwen nu al niet meer in de hand hebben.
Maar ik ben niet zo dapper als jij. Ik ben zenuwachtig, ik ben in paniek, ik ben angstig. Begrijp dat dan!
Och meissie ik begrijp dat toch, ik weet dat toch. Weet je wat? We gaan een deken pakken en heel stil in die donkere kast zitten. Dan zal ik mijn armen om je heen slaan en mag jij heel lang en heel hard huilen. Goed?