Wachten

10.15 uur: mijn vader meldt zich bij de balie Radiotherapie van het universitair ziekenhuis voor een echografie en biopsie. De biopsie moet uitsluitsel geven over de weke delen tumor in zijn buikholte. Wij, mijn ouders en ik, instaleren ons in de wachtruimte. Mijn moeder haalt haar breiwerk tevoorschijn. Ze heeft in de loop van de jaren de hele familie van zelfgebreide sokken voorzien en weet nog steeds van geen ophouden. Mijn vader, ooit een rijzige, slanke man, oogt klein en mager. Hij heeft de krant meegenomen en begint te lezen.
10.30 uur staat het onderzoek gepland. Mijn vader is 5 dagen geleden gestopt met het slikken van bloedverdunners ten behoeve van dit onderzoek.
10.45 uur: een medewerkster komt vertellen dat het programma is uitgelopen en dat het nog wel even kan duren eer mijn vader aan de beurt is. Mijn ouders zijn gespannen, dit ongewenste uitstel doet ze geen goed.
Mijn vader heeft sinds begin februari urologische klachten waarmee hij bij een uroloog in een ander ziekenhuis is geweest. Onderzoeken wezen uit dat er niets bijzonders aan de hand was. De uroloog zag geen reden hem verder te onderzoeken. Tijdens een korte vakantie in Frankrijk in april namen de klachten toe, ook daar heeft hij een uroloog bezocht die tot dezelfde conclusie kwam. Direct na terugkeer in Nederland meldde mijn vader zich bij de huisarts die er voor zorgde dat hij nog diezelfde dag bij Urologie van het universitair ziekenhuis terecht kon. Daar werd hij binnenstebuiten gekeerd waarna de uroloog vertelde dat de klachten weliswaar urologisch van aard zijn maar de oorzaak niet urologisch, namelijk een weke delen tumor in de buikholte. Een paar dagen later volgde een afspraak bij Heelkunde waarna nog een PET scan plaatsvond en vandaag dus die punctie.
11.45 uur: Mijn vader wordt eindelijk opgehaald voor onderzoek.
11.50 uur: Mijn vader komt terug in de wachtruimte. Hij had vooraf zijn bloed moeten laten onderzoeken om te kijken of de waarden in orde zijn nu hij met de bloedverdunners is gestopt. Niemand in het ziekenhuis heeft ons daar op gewezen, niemand heeft ons erop aangesproken, niemand heeft er naar gevraagd. Hoe hadden wij dit kunnen weten? Verdere vertraging volgt. Mijn vader moet nu eerst bloed laten prikken, dit moet onderzocht worden en doorgegeven aan Radiotherapie alwaar hij moet wachten totdat hij weer aan de beurt is.
Mijn hart breekt als ik zie hoe mijn ouders van slag raken door deze vertraging. Ze zijn toch al zo broos en kwetsbaar.
12.00 uur: Op aandringen van mijn moeder verlaat ik het ziekenhuis. Ik ben er niet gerust op, ik ga juist mee voor de procesbewaking en heb gefaald, zo voelt het. Maar ik word thuis verwacht, de badkamer wordt vandaag opgeleverd.
14.15 uur: Mijn vader belt om te vertellen dat ze het ziekenhuis verlaten. Na het onderzoek hebben ze nog wat gegeten in het ziekenhuisrestaurant. Bij thuiskomst gaan ze gelijk even rusten. Het grote wachten op de uitslagen en het gesprek met de chirurg is begonnen.