wilskracht en veerkracht

Ook dit keer nemen Lief en ik ontspannen plaats in de spreekkamer van dokter P. Een paar dagen geleden heb ik thuis, in mijn digitale patiëntendossier, kunnen zien dat de waarde van mijn tumormarker gezakt is ten opzicht van de vorige keer en dat is goed nieuws.
Ik heb mij goed voorbereid op dit gesprek. Dat is het voordeel van de uitslag van tevoren weten. Voorheen was ik bij het horen van goed nieuws zo opgelucht dat ik alle vragen die ik had als niet ter zake doende opzij schoof maar nu loop ik mijn lijstje met dokter P. door.
Ik vertel over de wondjes in mijn mond die, sinds de chemokuren 12(!) jaar geleden nogal eens opspelen. De speekselaanmaak in mijn mond heeft zich nooit helemaal herstelt. Vooral met eten moet ik daar rekening mee houden. Op zich valt daar best mee te leven, alleen had ik een paar weken geleden zoveel wondjes in mijn mond en op mijn tong dat ik nauwelijks kon praten omdat dat zo’n zeer deed.
Ik vertel over de zoveelste blaasontsteking, over nachtelijk overgeven als mijn maag dwarsligt en over mijn darmen die regelmatig in de contramine zijn.
En als laatste vertel ik over de zware vermoeidheid die tegen uitputting aan schuurt en al sinds afgelopen najaar opspeelt. Voorheen gingen die periodes van zware vermoeidheid weer over maar deze lijkt van geen wijken te weten.
Dokter P meent dat de vermoeidheid en overige klachten door het slikken van Afinitor (Everolimus) veroorzaakt worden. Het alternatief is overstappen op Palbociclib. Maar ook Palbociclib is een paardenmiddel met alle bijwerkingen van dien. Verder is het maar de vraag of het middel aanslaat en zijn werk doet. Er zit niets anders op dan doorgaan met het slikken van Afinitor en Exemestaan.
Om uit te sluiten dat de vermoeidheid veroorzaakt wordt door hartfalen als late gevolg van alle behandelingen die ik heb ondergaan, krijg ik een verwijzing mee voor Cardiologie.
Wat ik dokter P niet vertel, is dat de vermoeidheid mijn lijf, mijn zintuigen en mijn gedachten doordrenkt. Lang heb ik mij staande weten te houden op wilskracht maar wilskracht raakt op en ook veerkracht verdwijnt steeds verder uit beeld. Somberheid neemt hun plaats in. Ik sleep mij door de dagen heen, zie overal tegenop, heb moeite mij staande te houden. Ik wil van alles maar kom nergens toe. Zo ken ik mijzelf niet.
's Avonds bij het journaal voel ik mij machteloos bij het zien van al die mensen die wanhopig op zoek zijn naar een veilige en rustige plek om te leven. Ik spreek mijzelf streng toe, vind dat ik niet mag klagen. Ik ben er nog, Lief is er nog, we hebben een warm en veilig huis, wat wil ik nog meer?