worsteling

Ik worstel met mijzelf. Het heeft te maken met toenemende vermoeidheid. Het liefst duik ik weer mijn bed in nadat ik ’s ochtends alle ochtendrituelen (wassen, aankleden, ontbijten) heb uitgevoerd. Ik geef er niet aan toe want dan blijft er nog zo weinig van de dag over. Ik sta al laat op, ga ’s middags slapen en ga vroeg naar bed. Als ik daar nog meer tijd vanaf snoep, wat rest er dan nog? Er is nog zo veel te doen. Zo is daar onze keuken, die moet nodig gerenoveerd. Dat betekent een keukencentrum bezoeken, gevolgd door bespreken, bekijken, beslissen. In oktober gaat het gebeuren. De hele keuken moet dan leeggehaald.
Lief vraagt: Waarom laat je het niet gaan? We kunnen het ook laten zoals het is. Nee, ik wil nu doorzetten, nu kan het nog, hoe langer we wachten, hoe moeilijker het wordt, zeg ik. Wat ik niet zeg, is dat ik wil dat het huis op orde is, voor hem, voor als ik er niet meer ben, zodat hij dit soort acties niet alleen hoeft te ondernemen. Deze overweging betreft zowel grote projecten zoals de keuken, als kleine dingen zoals zorgen dat het linnengoed op orde is. Het slaat misschien nergens op, maar voor mij is het belangrijk te weten dat Lief zich te zijner tijd niet om huis en haard hoeft te bekommeren, er zal al genoeg op hem af komen. Dus ja, als er iets in huis begint te haperen, laat ik dat niet op zijn beloop. Nog niet, die tijd komt nog wel.
Het is inmiddels een worsteling geworden: wat neem ik nog op mij, wat ga ik nog doen en wat laat ik voor wat het is. Het betreft niet alleen mijn leven in huis met Lief, het is veelomvattender. Zo is daar vriendin L, 79 jaar, alleenstaand. Deze zomer tobt ze met haar gezondheid. Ze belt mij vanuit het ziekenhuis, ik spreek af bij haar langs te komen. Kan ik nog wat voor je meenemen? Ja, ze is door al haar schone goed heen, of ik wat T shirts en ondergoed voor haar wil kopen. Natuurlijk doe ik dat, haar vuile goed neem ik mee naar huis, de wasmachine doet zijn werk. Tijdens mijn tweede bezoek spreken we over hoe het verder moet met haar, of ze niet naar een meer passende woonvorm moet uitkijken. We bespreken de weinige woonmogelijkheden die er zijn. Niet zo lang geleden zou ik voorgesteld hebben met haar te gaan rondkijken. Nu doe ik dat niet. Ik leg haar uit dat ik haar graag hierbij wil helpen maar dat dit, gezien mijn weinige energie, niet meer lukt. Ze knikt begrijpend. Maar voor mijzelf voelt dit zo niet goed, dit druist zo tegen mijzelf in en tegen alles waar ik altijd voor gestaan heb.
Loslaten, mijn oude leven loslaten, iedere keer weer een stukje loslaten totdat er niets meer overblijft.
Misschien is het tijdelijk, spreek ik mijzelf moed in. Misschien is het een kwestie van goed uitrusten. Het afgelopen tijd is ook zo zwaar geweest. Mijn moeder is eind maart overleden waarmee een eind kwam aan de energie slurpende zorg voor haar. In plaats hiervan kwam de afwikkeling van de nalatenschap. Een zware, moeizame taak die ik samen met mijn jongste broer op mij genomen heb. Gelukkig zijn inmiddels de grootste hobbels genomen en is het einde in zicht.
Misschien komt de vermoeidheid door de medicijnen, zoals dokter P suggereert. Ik slik al zolang zware medicijnen dat moet wel zijn weerslag hebben op mijn gestel.
Misschien doe ik nog steeds teveel en kost de continue worsteling in mijn hoofd mij zo veel energie.
Misschien moet ik niet zo zeuren. Ik ben er toch nog? Ik hoef mij toch geen zorgen te maken over de meeste elementaire levensbehoeften? Sterker nog, ik hoe mij helemaal geen zorgen te maken over welke levensbehoefte dan ook.
En toch, ik ben zo ontzettend moe.