Ziekenhuisapotheek
Het jaar is goed begonnen. Vanochtend bij de controle in
het ziekenhuis bleek de waarde van de tumormarker nog steeds keurig laag te
zijn. Buitengewoon opgelucht wilden Lief en ik het ziekenhuis verlaten ware het
niet dat ik eerst bij de ziekenhuisapotheek langs moest. De
apothekersassistente wilde mij maar één doosje Everolimus meegeven vanwege de
hoge kosten van deze medicijnen zo legde zij mij uit. Dat deze medicijnen zo
duur zijn wordt mij ieder keer dat ik daar aan de balie sta weer ingewreven.
Tot nu toe heb ik mij daar niets van aangetrokken omdat ik vervolgens toch mijn
3 doosjes meekreeg, voldoende voor 3 maanden. Maar toen ik vanochtend te horen
kreeg dat ik voortaan maar voor 1 maand medicijnen meekrijg begon ik te
stuiteren. Alsof ik er wat aan kan doen dat die medicijnen zo duur zijn en
alsof ik er voor heb gekozen om uitgezaaide borstkanker te hebben. Er werd een
tweede apothekersassistente bijgehaald die mij opnieuw omstandig uitlegde dat
deze medicijnen zo duur zijn. Inmiddels kwam het stoom uit mijn oren. Ik werd
te woord gestaan als een klein kind dat om een te duur cadeau vraagt. Dat het
om een voor mij levensverlengend medicijn gaat, doet blijkbaar niet ter zake. Nadat
ik van mij afgebeten had kreeg ik uiteindelijk 3 doosjes Everolimus mee maar
van onze jubelstemming was even niet veel over. Ik heb mij voorgenomen een schriftelijke
klacht in te dienen bij de apotheker. Ik wens niet iedere keer dat ik daar aan
de balie sta in het defensief te worden gedrongen door een assistente vanwege
de hoge kosten van een medicijn dat door de oncoloog wordt voorgeschreven. Ik
let er altijd op dat ik nooit meer in huis haal dan tot de eerstvolgende
controle, juist omdat ik mij bewust ben van de kosten.
Bij de oncoloog bracht ik opnieuw ter sprake dat ik soms
zo vreselijk moe ben. De overige bloedwaarden zijn goed en mijn longen zijn
schoon, daar kan het dus niet aan liggen. Een bijwerking van de Everolimus? Ik
zal het nooit weten en pas mijn leven aan als ik weer eens instort. Zo heb ik
de afgelopen weken alle afspraken afgezegd, voor zover mogelijk dan. Het kerstdiner
bij ons thuis met als gasten mijn moeder en twee vriendinnen kon ik echt niet
afzeggen en uiteindelijk heb ik er ook van genoten.
Met Oud en Nieuw zaten we met onze vierpotige grand old lady in een huisje op de
Veluwe om het vuurwerk waar zij zo angstig voor is te ontlopen. Nu blijkt dat
ze na de laatste hersenbloeding behoorlijk doof geworden is en nog maar weinig
opvangt van het geknal. Gelukkig maar. De dagen in dat huisje met boek,
breiwerk, legpuzzel en wandelingen waren heerlijk. Daar zouden er meer van
moeten zijn.
Bij thuiskomst wachtte het slechte nieuws van een vriendin.
Zij is hartpatiënt en ondergaat binnenkort een derde hartoperatie. Bij de
onderzoeken ter voorbereiding op deze operatie is een tumor in een nier
gevonden. Zware vermoeidheid of niet, natuurlijk ben ik met haar meegegaan naar
het gesprek met de uroloog over het behandeltraject dat zij nu ingaat.
Ik ben begonnen met een controle om de 3 maanden, dit is later
om de 4 maanden geworden. Vanochtend hebben we op mijn verzoek afgesproken dat
de volgende controle over 5 maanden is. Het voelt alsof ik voor het eerst in
het diepe mag zwemmen zonder zwemband. Maar goed, ik weet dat ik altijd eerder
bij de oncoloog terecht kan indien ik dat nodig vind. Voor nu durf ik de duik
in het diepe aan.
