Zo moe

‘Wat moet je zuchten jongen?’ Het is zondagochtend, Lief en ik zitten in bed met thee en beschuit. Verschillende keren hoor ik hem diep zuchten. ‘Ik zucht omdat jij ziek bent’ is zijn antwoord. ‘Dat wist je toch al?’ ‘Ja maar ik merk het meestal niet aan je en dan raakt het naar de achtergrond. Nu zit ik naar je spulletjes te kijken en moet ik zuchten’.
De dag ervoor, zaterdag, was ik uitgeput. De laatste weken word ik geplaagd door een zware vermoeidheid. Iedere dag na de ochtendrituelen van opstaan, wassen, aankleden en ontbijten voelde ik mij zo ontzettend moe dat ik het liefst weer in bed was gekropen. Periodes waarin ik mij uitgeput voel komen wel vaker voor en als het weer zo ver is, vraag ik mijzelf af of het ooit nog overgaat.
Overdag doe ik het hoog nodige, verder sleep ik mij de dagen door. Al geef ik liever niet toe aan de vermoeidheid, er komt weinig uit mijn handen en ik ben niet vooruit te branden. Er liggen allerlei klusjes op mij te wachten in huis maar ik kan mij er slechts met de grootste moeite toe aanzetten aan de slag te gaan. Zaterdag was ik echt aan het eind van mijn Latijn terwijl ik mij door de ochtendrituelen heen sleepte. Dit keer besloot ik de vermoeidheid niet te ontkennen maar er aan toe te geven. Ik kon niet anders, was te moe, met als gevolg dat Lief die de hele week mijn klagen over moe zijn had aangehoord, voor het eerst ook zag wat dit met mij doet. En dat een goede nachtrust en middagslaap niet voldoende zijn om mij op de been te krijgen.
‘Waarom ben je zo moe?’ ‘Ik ben ziek weet je nog’. Tja, vandaar dat zuchten de volgende ochtend, de confrontatie met mijn ziekzijn was weer eens daar. Als ik mij niet zo moe voel, is het nauwelijks aan mij te merken dat ik ernstig ziek ben. Ik weet het wel maar schuif dit gegeven opzij en schenk er geen aandacht aan. Het leven gaat verder, dagelijkse beslommeringen nemen mij in beslag. Als ik er al niet bij stil sta, is het niet meer dan logisch dat Lief er ook niet al te veel mee bezig is. Maar ja, soms komt mijn ziekte duidelijk aan de oppervlakte, is het onmogelijk de andere kant op te kijken.
Zonder aanwijsbare reden voel ik mij zondag een stuk beter. We maken een lange wandeling met miss Happy, ik rommel wat in de tuin, doe wat huishoudelijke klusjes in huis, alles in rustig tempo, en heb niet één keer het gevoel dat ik omval van vermoeidheid. Als ik ’s avonds na het eten de keuken opruim, betrap ik mijzelf op meezingen met een liedje op de radio. Gelukkig, ze zijn er nog, de dagen dat ik lekker in mijn vel zit. Weg lethargie, welkom leven, ik ben er nog!