Waarom doen we alsof kanker een strijd is?

Beste Zilvervlerk,

Mooi artikel waar je naar verwijst! Ook ik heb veel moeite met dit soort termen.
Ik heb gemerkt dat een aantal mensen uit mijn omgeving wilde dat ik me strijdbaar opstelde. Alsof het alternatief is dat je het je allemaal laat overkomen. Ik heb geprobeerd de ziekte realistisch onder ogen te zien en ben uitgegaan van het feit dat je geluk of pech hebt. Dat heeft o.a. te maken met de aard van de kanker en de behandelingen die op dat moment mogelijk zijn.
Voor mij was het belangrijk goede informatie te krijgen zodat ik de regie kon nemen en houden over het hele proces. En verder was en is het vooral surfen op de golven, zoals het zo mooi in het artikel beschreven wordt.

Hartelijke groet, Johanna

Mooi omschreven Johanna. Dat is precies wat ik ook probeer te doen, surfen op de golven. Ik heb het geluk dat de mensen om mij heen er gewoon voor mij zijn en niet pushen om strijdbaar te zijn. Altijd een luisterend oor en hulp wanneer ik dat nodig heb. 

Liefs, Karin 😘

Ik sluit mij aan.
Vechten? Waartegen? En dan heb je verloren, heb je dan niet hard genoeg gevochten? En als je wint dan heb je het goed gedaan? Wat een onzin. Je leest het op rouwkaarten ook. Inderdaad realistisch zijn, meer kun je niet doen. Ik zei steeds het is zoals het is.  
 

Sandra

Dag Karin,

Mooi stuk waarnaar je verwijst. Wat ik ook bemerk, voel, is dat er wordt gepusht om je conditie op te krikken om maar zo goed mogelijke kansen te hebben.  Nou heeft sporten nooit hoog op mijn agenda gestaan, heb er volgens mij niet de bouw voor. En dammen schijnt niet te tellen als sport. Dat zou mij per definitie dus kansarm maken en dus in kankertermen een loser?

Ook van mijn kant instemming. Heel naar, die vechtmetafoor en de norm die eronder zit dat je altijd maar sterk en positief moet zijn. En genieten, natuurlijk! 

Maar kanker, zeker als die ongeneeslijk is, brengt pijn, angst en vooral heel veel verdriet met zich mee. Er valt helemaal niks te vechten. Als je geluk hebt, mag je nog een tijdje mee op deze aardbol, maar uiteindelijk ga je eraan onderdoor. De strijd verloren? Hou toch op.

Het is geen strijd. Waarom krijg je het? Waarom niet, zei ik tegen mensen. Waarom is er een andere vrouw op de wereld die honger heeft, 4 x zwanger was, nog twee kinderen in leven en man op afstand, verdient 1 euro per dag. Dat is pas erg. Ik krijg hier kanker. Pech, ik kan het overleven of niet. Dat is met name een technisch verhaal. Wellicht kun je een heeeel klein beetje je lichaam helpen maar dat geeft niet de doorslag tot leven of dood. Strijden vind ik oneerlijk. Net alsof iemand wel of niet goed heeft gestreden. Dat is niet zo. Kanker treft ook mensen, helaas, die nooit hadden gedacht het te krijgen omdat ze altijd gezond leefden. Het is "random". Hard.

Heel mooi artikel. De strijd moet ergens anders gewonnen worden: door uit te vinden waar de oorzaken precies liggen om vervolgens die te kunnen aanpakken. Dat gaat in kleine stapjes, zo klein dat we soms nauwelijks vooruitgang zien. Maar die is er wel degelijk. Te vroeg de ziekte opgelopen is wat mij betreft dus domme pech. 

Beste Zilvervlerk,

Ja, ik vind het een rot woord. Toen ik mijn 2de chemo had, kreeg ik van een ex "vriendin" een kaartje met "sterkte met de STRIJD" 

Nou is kon zij vaak al rottig uit de hoek komen, maar dit voelde zoooooo vals! Het was of ik een stomp in mijn gezicht kreeg.

Na 50 jaar soort vriendschap heb ik het toch uitgemaakt, want toen ik halverwege mijn chemo was zei ze ook dat ik er mee op moest houden en accepteren dat ik dood zou gaan, want ik moet toch een keer dood en die chemo zou volgens haar toch niet helpen. ( zij hoort nu bij de agressieve Willem-Engel-aanhangers en sloeg mij 2 maanden geleden in het gezicht omdat ze had gehoord dat ik me had laten vaccineren, dus was ik een landverrader)

Neen, "sterkte met de strijd" is een hele onaangename zin. Het is geen strijd, het is gewoon een hele erge ziekte.

Lieve Karin, 

Ik ben het o zo met je eens! 
Sterk zijn, doorzetten, positief zijn, vechten... en niemand zegt erbij hóe dan? Tegen dat kankerkreng valt helemaal niet te vechten want dat speelt doorlopend vals. Ik ben een geboren positief en optimistisch mens, maar al die 'moetjes' kun je niet zomaar tevoorschijn toveren en er dan maar vanuit gaan dat het je vooral beter maakt.... Oeps..

Liefs Hebe xxx

Brrr, de kriebels krijg ik er van. Ook kreeg ik veel te horen dat mijn echtgenote zo "positief en ''optimistisch"  was en dat haar een langer leven heeft bezorgd. En al die programma's met bekende artiesten/presentatoren met termen als "sta op tegen kanker", daar word ik ook allergisch van. Ook omdat er valse verwachtingen gewekt worden.

lastig he. Ik heb er ook altijd moeite mee gehad. Zowel de lege woorden 'blijven vechten he!' als  'wel positief blijven he!'         Ik doe wat ik doe. Ik onderga de chemo en bij klachten geef ik dat aan en hoop dat ze daar weer een pilletje tegen hebben. Is dat strijden?   Ik rust omdat ik moet en hoop op leuke momenten. Kijk uit naar uitjes en vakanties. Leef(de) naar dat soort dingen toe om de tijd door te komen. Is dát dan strijden?   

Nee, ik 'geef niet op'  - want er is een behandeling die vrij goed schijnt te werken en nee, ik wil nog lang niet dood!  Maar natuurlijk ben ik wel eens verdrietig. Is het soms moeilijk en ben ik alles soms zo spúúgzat. Ben ik dan negatief? En is dat verkeerd? Volgens mij niet.. Ook die emoties zijn er en mogen er zijn. 

Het is lastig dat je die moeilijke momenten soms niet mag delen zo lijkt het, omdat je dan even 'niet positief' bent. Maar waarschijnlijk is het erg confronterend en moeilijk om aan te horen voor velen. 

Ik moet wel zeggen dat daarin lotgenoten contact heel fijn is. Omdat zij begrijpen dat er mindere momenten zijn. Begrijpen dat je soms ook maar zoekende bent, hoe je met alles om moet gaan. 

Ik begrijp de terminologie, maar begrijp eveneens dat de term "strijd " in een goed bedoelde context wordt gebruikt!  Dit is eigenlijk de crux, Het ligt niet aan diegenen die de term gebruiken, zeg maar de zenders, maar aan hetgeen zich in de hoofden van de ontvangers afspeelt. Zelf  vind ik mijn kanker nummertje 4 wel een strijd, die echter de moeite waard is om te leveren!  De strijd tegen het gewichtsverlies heb ik "so far " in mijn voordeel beslecht! Ook de strijd tegen mijn verloren conditie, idem! De strijd tegen mijn mentale conditie is gaande, maar werk daar hard aan, dagelijks!  Kanker heeft niet één prijskaartje maar meerderen, die we allemaal en helemaal moeten betalen. Maar als we dat doen, is het de prijs dubbel en dwars waard!  Dus niet somberen maar opstaan! NB: ben met pensioen maar nog immer ZZP-er en, part-time, operationeel en hoop iedereen te inspireren tot.......stappen voorwaarts. 

Volg mijn blog op oa. dit forum, 

Vechten!!!

In mijn beleving is het allemaal langs mij heen gegaan en nu pas bijna 2 jaar later komt of is het pas het besef van ik heb het overleefd.

Beste Zilvervlerk, 

Ik heb het artikel gelezen en kan me 100% vinden in het onderstaande (ik citeer) :

"Uiteindelijk, zegt Van der Lee, kan je als patiënt niet meer doen dan het ondergaan van je behandelingen en het zo goed mogelijk onderhouden van je fysieke conditie en gezonde eetgewoonten. “Hoe moeilijk het misschien ook is om te accepteren, tegen kanker valt niet echt te strijden. Je hebt geluk, of je hebt pech.”

Maar: ik ben dus wel zo'n sporter en een rasoptimist. Ik wilde er alles aan doen om zo fit, sterk en gezond als mogelijk op de operatietafel te liggen. En nu, tijdens de chemotherapie wil ik ook zo fit, sterk en gezond als mogelijk blijven.

Ik voel mij tot nu toe een enorme geluksvogel maar ook een vechter, omdat ik hetgeen ik zelf in de hand heb, graag zo goed als mogelijk wil invullen. Maar ik zou me nu geen loser voelen als ik pech zou hebben (zeg ik nu). 

Ik merk omdat ik er zelf "strijdbaar en positief" in sta en het ook zo deel met mijn omgeving, dat het voor mijn omgeving ook gemakkelijk(er) is om er over te communiceren. Ik vind dat fijn en zij blijkbaar ook. 

Maar dat is allemaal makkelijk praten, omdat de resultaten tot nu toe goed zijn (1e scan, geen uitzaaiingen) en maar 3 van de 14 chemodagen misselijk.

Ik heb zelf houvast aan doelen (bij) stellen zoals sporten/bewegen, gezond eten, goed rusten en geen alcohol meer.

Ik wens iedereen geluk!

Een realistische geluksvogel

Beste Zilvervlerk,

Zoals ik het zie ( man met uitgezaaide PK ) is het enige wat IK kan doen is de behandelaar vertrouwen en de behandeling ondergaan. De patiënt heeft geen middelen om deze K.... ziekte te bestrijden, dat heeft de behandelaar wel. Ondanks dat ik mogelijk ook longkanker heb ( dit wordt nu onderzocht ) blijf ik hoopvol, de toekomst blijft wel onzeker.

Met vriendelijke groet, Victor

Hi Zilvervlerk, 

aan de ene kant ben ik het met je eens aan de andere kant niet. Lichamelijk moet je gewoon inderdaad geluk hebben met hoe, wat, waar de ziekte zit en je lichaam reageert op de behandelingen. Maar op mentaal gebied is het zeker een strijd(vind ik), je moet sterk zijn op dit gebied en blijven vechten tegen bepaalde emoties. Dat vind ik wel een strijd. 

Hey, ik snap je heel goed, ik vond het ook altijd vreemd als er over strijders werd gesproken. Of dat iemand de strijd verloren had.

Maar nu ik zelf kanker heb, voel ik het wél. Ik voer onder ander een lichamelijke strijd, tegen de vermoeidheid, om te kunnen blijven hardlopen, mijn uitlaatklep. Ik voer een mentale strijd om mijn verstand niet te verliezen in angst of paniek, of in het doemdenken, of in het voelen van pijntjes (heb ik daar ook kanker? Zit het hier ook? Daar?)  Ik voer een spirituele strijd, ..waar haal ik bijvoorbeeld de kracht die ik altijd in mijzelf vond, en die er nu  even niet meer is,  vandaan. Het hele 'hebben van kanker" is voor mij één grote strijd. Maar zo voel ik het, en iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.   

(En nu wil ik een bloemetjes emoji plaatsen maar ik weet nog niet hoe ik dat moet doen haha) 

Ik herken heel veel in de reacties hier; zowel de vergelijking met een strijd als die druk om steeds  maar positief te blijven, dat helpt niet. Als je je positief voelt, dan is dat natuurlijk heel prettig, maar als je van alle kanten steeds ‘blijf positief’ hoort, maakt dat de drempel ook wel heel hoog om je hart te luchten als je  het even allemaal minder positief  ziet.

Niet zo lang geleden heb ik een pissig mailtje gestuurd omdat het onderzoeksprogramma van de EU ‘Europe’s beating cancer plan’ heet.  Ook daar weer die vecht-metafoor! 

Ik sta er dubbel in. Kanker is een oorlog in je lijf waartegen je moet knokken. Ik denk dat je vechten en winnen van elkaar moet loskoppelen en dat de angel er dan uit gaat. Want er wordt wel degelijk gevochten als je een chemokuur ondergaat of als je ondanks de vermoeidheid en de pijn nog dingen onderneemt. Het is alleen een gevecht dat onmogelijk te winnen is. Als iemand geneest van kanker  komt dat in 97% van de gevallen doordat de behandeling aanslaat. Hok die  die behandelingen te kunnen ondergaan moet je vaak een zware strijd voeren tegen de bijwerkingen-pijn-vermoeidheid-neerslachtigheid-woede en ga zo maar door. 

Interessant zeg. Onbewust zou ik het ook wel gehoord en/of gelezen moeten hebben over de strijd benadering. Maar dat surfen, over de golven, is wel een betere. 

Ik ben wel zo gezond mogelijk bezig. 

Zelf doe ik het wel. Mijn hersentumor aan het bevechten (ooh nee, sorry, tegenhouden weer uit te groeien), is een hoopvol proces ( maar hoeveel effect heeft het?):

Sporten (Nederland in beweging, yoga, huishouden, ben net gaan hardlopen),gezond eten (veganistisch Voedingscentrum achtig), goed slapen, vrijwilligerswerk en kinder opvoeding sociaal zijn en koud douchen (verhoogd weerstand, maar vooral tegen mijn eczeem hoor). 

Maar ik ben nu niet in de laatste fase, heb ook niet de ergste te pakken, dus inderdaad die oorlog benoeming erbij - vooral als die het sociale (gevoel) afbreekt - is niet erg hulpzaam. 

Simpel benoemen oké. Tegen kanker oké. Maar geen nut hebben voor persoonlijke en het emotionele voor mensen nog meer verminderen. Dit 'strijden' is inderdaad wel een slechte benoeming. 

Ik benader kanker niet als strijd. Ik ben er van overtuigd dat strijd energie kost. Je hebt kanker of je hebt het niet. Als het je overkomt heb je ermee om te gaan. Ik heb mij destijds (6 jaar geleden) afgevraagd wat ik er zelf aan kon doen. Voor mij was dat bewegen, mijn conditie op peil houden, alternatieve behandelingen zoeken (homeopathie, wietolie, vitamines, allerlei natuurlijke middeltjes, Maretak thee, Essiac thee, etc.) Ook geestelijke begeleiding paste bij mij en ik ben nota bene gaan zingen! Meditatie helpt mij ook. Dat geeft mij rust. Ik heb mijn intuïtie gebruikt om te kijken wat bij mij past. Ieder mens is verschillend! Bij andere mensen past weer iets anders. 
Hoe moeilijk het ook is: Voor mij begint het met acceptatie. Daarna kun je zelf (wellicht) uitzoeken wat je nodig hebt. Inloophuizen voor kankerpatiënten kunnen daar vaak goed bij helpen.

Als ik alle reacties lees kan ik voor mij de volgende conclusies trekken: 

- de term strijd past niet bij ziekte waarvoor (nog) geen behandeling is om volledig te genezen 

- voor mij past de term strijd bij de gevolgen van de ziekte: de strijd tegen de tranen, tegen de onzekerheden, de bijverschijnselen van de behandelingen, tegen het onbegrip of ongeduld van de omgeving (wat in mijn geval gelukkig nauwelijks het geval is), tegen de wirwar van emoties, tegen het wel of niet bespreekbaar maken van je emoties, tegen het afscheid nemen van je dierbaren. 

En zo zou ik nog eindeloos kunnen doorgaan waar ik niet alleen tegen maar ook mee strijd in mijn leven en mijn emoties. 
Uit de talrijke reacties lees ik allerlei manieren hoe jullie hiermee omgaan. Ook ik heb rust gevonden door dingen te doen die mij ontspanning en rust geven: zingen, genieten van de aanwezigheid van mijn dierbaren, steun geven aan anderen, geen zorgen meer te maken/hebben over onzekerheden in de verre toekomst. En persoonlijk geniet ik nog het meest van mooi weer en dan lekker hele einden te fietsen. En van het inrichten van mijn tuintje van mijn nieuw appartementje. 

We moeten al tegen/voor zo veel strijden (je werkplek, je relaties, je burn-out, je rechten, je spaarcentjes) en als je dat allemaal hebt overwonnen komt voor de tweede keer kanker bij mijn partner aanklopppen. Ik weet even niet of je dit nog een strijd moet gaan noemen. Waar twee vechten hebben twee schuld. Hier kun je toch niet meer tegenop?

Hai Zilvervlerk,

Gelukkig heb ik gemerkt verdwijnt de term strijden. Het schijnt ooit uit Amerika gekomen te zijn één van de presidenten toen. Een tijdje geleden hoorde ik op radio1 het programma “goed ingelichte kring ” zaterdag 28 mei dat KWF eindelijk afgestapt is van de claim dat als je kanker hebt dat je dan moet vechten. Ze hebben nu ingezien dat kwaliteit belangrijker is dan tijd. Als je wil kan je dit programma met deze link terugluisteren. Waar het op neer komt, is dat ook de doctoren de knop om moeten zetten en niet kost wat kost behandelingen moeten aanbieden. Natuurlijk ben je zelf de baas over je eigen lichaam en als je er zelf voor wil gaan dan is dat jouw keus.  

Tja, ik las ooit eens dat de vrouw van een bekende Nederlander, ze had kanker, sprak over "de oorlog tegen de foute cellen". Ik vond dat een rare manier van denken. Ik heb er zelf ook helemaal niets mee. 

Tegenwoordig denk ik: als dat je helpt om er makkelijker mee om te gaan, vooral doen..... Wat ik namelijk wel denk is dat je met een positieve en strijdbare opstelling verder komt. 

Hai Chantal

Het is gewoon pure pech en zoals Zweef dat mooi verwoord een lastig kind waar je mee leert omgaan. Ik beweeg en eet zoals het uitkomt. Soms heb ik een stappenteller van 4000 een andere keer geeft hij 500 aan. Als ik zin heb in een moorkop of een big mac dan haal ik die en geniet ervan. Met andere woorden leef je eigen leven en geniet van iedere minuut. Je kan gaan mijmeren zodra het malen wordt is het onhandig.

Ik zie nu pas deze discussie die mij erg aanspreekt. Strijden tegen kanker wat een onzin. En wanneer heb je dan gewonnen? Als de kanker weg is maar je weinig meer presteert van wegen de bijwerkingen van de behandeling? Ik heb in een van mijn blogs “genezen en beter” worden zelfs ter discussie gesteld. Daarbij verteld dat ik naar mijn gevoel ooit goed het ziekenhuis in ben verdwenen maar er zeker niet beter uit ben gekomen. Ik ben 1 van de gelukkige waarbij de kanker geen rol meer in mijn leven speelt en tot op de dag van vandaag bezig ben om naar de conditie van mijn oude ik te streven.
Als je het een strijd wilt noemen realiseer dan het in het ergste geval gelijk spel zal worden. Jij een 0 en de kanker ook een 0