De raaf is een stukje gaan vliegen

Eindelijk weer eens een controle-afspraak bij mijn eigenste professor dokter. Ik ging alleen, ik doe dat de hele coronaperiode al. Ik probeer alsmaar vertrouwen te hebben in goede uitslagen en die kreeg ik ook elke keer. En in mijn ziekenhuis wordt nog steeds gevraagd of je alleen wilt komen, als dat kan, om de kwetsbaren te beschermen. Ik voel mij zelf zo'n kwetsbare, met die longkanker, dus ik doe dat. Al mag je vast als kankerpatiënt je partner mee nemen naar een uitslag, ik wilde de goden niet verzoeken, zoiets....

Toch was het deze keer een beetje anders. De rugklachten die ik plotseling had, verdwenen niet zo vlot. Ik toog naar de huisarts, die mijn angst (voor botuitzaaiingen, ja, je weet het toch maar nooit, verd...) volledig begreep en met de longgeneeskunde overlegde dat mijn lumbale wervelkolom en bekken ook meegescand zou worden - ik moest er immers toch al zijn. En ze gaf me Tramadol, omdat ik vanwege de contrastvloeistof moest stoppen met de Ibuprofen. Fijn, ik kon daardoor eindelijk slapen.

Lief fietste dus wel mee, die vrijdagmiddag naar het ziekenhuis voor de controle-afspraak. Ik geloofde nog steeds in een goede uitslag, maar als er toch iets ernstig mis was, zou ik hem kunnen bellen en zou hij binnen 2 minuten bij me zijn. Hij wachtte buiten, op een bankje in de zon, met zijn mobiel in de aanslag voor mij en werk en als de uitslag goed was, zouden we met 6 vrienden het weekend weg. 

Het mondkapje mocht af vanwege het kuchscherm op zijn bureau. "Hoe gaat het met je?" vroeg m'n prof. Ik was vergeten dat hij dat altijd doet, vragen hoe het met je gaat, terwijl alles wat je wilt weten de uitslag van de scan is. "Ik sukkel wat, ik heb pijn in m'n rug"  stamelde ik. "Oh? Ik zal even kijken. De scan van je longen is goed, hoor!" ging hij voort. Ik zuchtte heel diep van verlichting.

De rugpijn is slijtage. De koorts was waarschijnlijk een longontsteking, daar waren nog resten van te zien. Geen kwaadaardigheden, de tumor nog gewoon die rare restafwijking, ergens een klierende lymfeklier van 8 millimeter maar die is ook niet verdacht. Prof had de 5-jaarscijfers gehad van immunotherapie, van de 20 tot 25% waar dat bij aan slaat, en zei enthousiast: "Ik denk dat de kans niet zo groot is dat die tumor nog actief wordt". Ik denk dat ik mijn ogen wijd open gesperd heb, ik wist niet wat ik hoorde. Uitgezaaide stadium 4 longkanker, serieus? Hij krabbelde een beetje terug, zei dat het spul nog zo nieuw is, dit de eerste cijfers zijn. Maar hé, ik doe het er voor! Ik stuiterde zo'n beetje op de stoel, oh mijn god, ik ga echt alle statistieken verslaan, ik ga gewoon bejaard worden.

We praatten nog even. Prof is vanaf het allereerste begin betrokken geweest bij de ontwikkeling van immunotherapie. Hij wist dat ik in m'n vorige woonplaats een slechte diagnose met een slechte prognose om de oren had gekregen, in de zomer van 2017. En dat het er nu op lijkt dat ik nog wel een poosje stabiel kan voortkabbelen. En hij weet intussen ook dat dit een heel vreemd gegeven is, als je denkt dat je maar kort meer te leven hebt. Dat het niet eens zo meevalt als het leven dat je gewend was eindigt, maar het leven daarna toch nog door gaat.

Als in trance sjouwde ik daarna het ziekenhuis door richting uitgang. Ik belde mijn moeder, gedempt door het mondkapje. Mijn moeder, die op haar 35ste weduwe werd omdat haar man binnen een half jaar stierf aan longkanker. Ze was in tranen van mijn goede nieuws. Buiten wachtte mijn Lief en viel de regen met bakken uit de lucht. Ik deed verslag, we knuffelden, en wilden wegwezen. Gefietst door de stromende regen, ik heb tot mijn enkels in het water zitten trappen. Verzopen stonden we met andere mensen voor stoplichten, en ik moest er zo om lachen. Mijn dag kon niet meer stuk!

Ik roep het al vanaf het begin, vanaf dat ik die walgelijke diagnose kreeg: ik moet er maar gewoon oud mee worden. Kop in het zand en gaan met die banaan, van die orde. Al wist en weet ik heus wel dat het niet zo werkt met kanker. We gingen die vrijdag met vrienden naar Nieuwkuijk, naar een gedateerd maar heel leuk groot huis. Schaapjes buiten, bloeiende herfstanemonen. We dronken er op. Gingen fietsen dat weekend, Open Monumentendag, Kunstfestival, heerlijk uit eten. Ik kon natuurlijk niet echt delen hoe ik me voelde: lichter, energieker, blijer. De horizon wat verder weg. Perspectief. Wie weet maak ik het mee dat ik oma word. Verhuizen we nog eens naar een kleiner huis. In een galerie in Heusden viel ik voor een schilderij. 'I'm enough', heet het.

Terug hier op Kanker.nl was het eerste wat ik las de blog van Alex (Moeizame Makker). Daarna had ik er wat moeite mee mijn mooie nieuws hier te delen. Ik stortte me op mijn  vrijwilligerswerk bij de Dierenopvang. Gaf egels een goed plekje in een buitenren, hun plek voordat ze de wijde wereld in kunnen. Verschoonde de vijver van de watervogels, die pas uitbundig gingen baden toen ik de tuinslang verwijderde. Knipte ik dode visjes door, voor de kleine meeuw die zo'n hele vis niet weg kan krijgen. Morgen gaan we 8 bos- en ransuilen vrij laten. En de raaf op mijn schouder, die is ook een stukje gaan vliegen.