After-kanker bespiegelingen

Openbaar blog
vrijdag 13 september 2019
17149 x gelezen

Het is nu twee maanden na mijn laatste blog, ruim drie maanden na de operatie en tweeënhalve maand sinds ik weet dat ik kankervrij ben. De eerste tijd heb ik me vooral gericht op mijn fysieke toestand, ik moest nog behoorlijk herstellen van de operatie en ook de effecten van de bestraling was ik nog niet kwijt. Door sporten bij de fysio, wandelen en thuis oefeningen doen ging en gaat mijn kracht en conditie in een rechte lijn naar boven. Kijk, daar hou ik van, elke dag een vinkje zetten: loopband harder gezet en paar kilo zwaarder gedeadlift.

Dus gaat het goed, ik zeg, DUS gaat het goed. Hoe vaak en hard je het ook zegt, dat maakt het nog niet waar. Want ja, ik zie er goed uit, Hollands glorie is er niks bij. Ik trek weer een sprintje als het moet en til met gemak een kratje bier, of twee. Maar dan heb ik dat sprintje getrokken en dat bier gehaald en misschien heb ik ook de krant gelezen en de hond uitgelaten. Poehee, wat een dag, effe liggen hoor, mijn rust pakken, want straks moet ik nog koken. Vanavond maar weer vroeg naar bed, zoals gewoonlijk. Ik ben moe van het moe-zijn, het futloze gevoel, de grijze wolk in mijn hoofd, mijn grimmige gedachten.

Dus gaat het soms niet zo goed, dan vind ik mijn leven niet zo leuk en vraag ik me af of het nog wel leuk genoeg wordt. Ik mis mijn vanzelfsprekende blijheid en enthousiasme voor van alles, mijn optimisme en vertrouwen brokkelen af. Niet altijd, maar toch te vaak is mijn hoofd gehuld in een donkere wolk die me somber en passief maakt. Ik noem het mijn after-kanker-dip, maar vind zo langzamerhand dat ik wel genoeg gedipt heb. Want het kan nog veel erger, toch? Lees deze site er maar op na. Hoe kan ik iets posten na de hartverscheurende verhalen die ik hier lees. Hoe kan ik klagen als ook mijn privé- en werkomgeving overspoeld lijkt met alvleesklierkanker, longkanker, Kahler, met bijbehorende slechte perspectieven. Dan snap ik dat ze tegen mij zeggen: “Wat zul je dankbaar en blij zijn, je hebt het gehaald, je leeft nog! En kijk toch eens hoe goed je er uit gekomen bent! Je bent zo’n bofkont, echt. Net als je man, ook darmkanker en ook al 3,5 jaar kankervrij. Jullie zijn echte geluksvogels, he. Jullie zullen wel extra genieten van het leven. Wat je niet doodmaakt, maakt je sterker, hoor, echt waar. Joh, die controles, tuurlijk blijft het weg, je bent toch hartstikke gezond nu? Je voelt je toch goed, toch? Heb je al gehoord van die-en-die, die heeft geen perspectief meer.”

Zo goed bedoeld en het is waar. Toch doet het pijn, het voedt mijn overleversschuld (wat Carolina zo prachtig in haar blog heeft verwoord) en ik reageer dus meestal heel opgewekt. “Ja, ik ben dolblij. Inderdaad, wat een geluk hebben wij. En wat een drama voor die-en-die.” Maar in mijn reactie zit een valse toon, want ik voel me eigenlijk geen bofkont, in drie jaar tijd allebei kanker, dat is meer pech dan geluk, wat mij betreft. Tot nu toe zijn we kankervrij, maar nog niet controlevrij. Onze kans onder een auto te komen is toch echt vele malen kleiner dan dat één van ons toch uitzaaiingen blijkt te hebben. We hebben het leven behouden maar zijn een stuk levenslust verloren. Het stuk waar de dood zijn vingers op gelegd heeft. Dat stuk is zwart en wordt nooit meer wit. Mijn psycholoog zegt dat de meeste mensen als ze aan hun eigen dood denken een soort idee hebben dat je rond je 80ste in je slaap overlijdt. Ook al weet je met je verstand dat het ook anders kan, je voelt dat niet zo. Op het moment dat je kanker krijgt, hoe dat dan ook afloopt, is dat idee weg en komt nooit meer terug. Mijn hoofd dacht: wat een onzin, maar de brok in mijn keel vertelde de waarheid.

Daar heb ik mee te dealen en precies daar zit ik mezelf in de weg. Ik, dol op regie, op praktische oplossingen, op actie en even-huppetee-en-dan-weer-door. Vanaf de diagnose en door alle behandelingen heen werkte dat perfect, het ging niet over rozen maar mentaal marcheerde ik best lekker door. Nu werkt het minder goed, deze fase vraagt om reflectie, verwerken, accepteren, de tijd nemen, geduld hebben. Was ik er maar net zo goed in om het te doen als om het op te schrijven. Samen met mijn psycholoog probeer ik er beter in te worden, te oefenen en kleine stapjes te zetten. Zo heb ik nog maar onlangs voor het eerst mijn eigen blogs terug gelezen. Dat is slikken, jeetje, best heftig wat die vrouw heeft meegemaakt. Ja, zelfs mijn eigen blogs hou ik nog op afstand. De angst het binnen te laten komen is groot, alsof ik zou kunnen verdrinken, opgeslokt worden.

In mijn verlangen naar “normaal” leven, afleiding en de hoop dat het dan vanzelf beter zal gaan ben ik weer aan het werk gegaan. Sinds eind juli, 2x per week, totaal zo’n 5 uur. Daar komt nog 2,5 uur reistijd per keer bij. De eerste keren op het werk heb ik genoten, wat een feest om er weer te zijn, mee te praten, dingen te doen die ik leuk en belangrijk vind, te voelen dat ik gemist ben. Iedereen vraagt hoe het gaat en dan antwoord ik eerlijk dat ik het een lastige vraag vind want het gaat goed, maar ook niet, het gaat beter, maar zo simpel is het ook niet. Dat levert mooie gesprekken op, hoewel enkelen vooral uitstralen “je bent er weer, dus het gaat goed”.

Na een aantal weken, als de eerste euforie is verdwenen, valt het me steeds zwaarder. Het confronteert me met mijn weinige energie, mijn concentratie en geheugen zijn van het niveau fruitvlieg, waarbij ik de fruitvlieg niet te kort wil doen. Opbouwen, wat de bedrijfsarts sowieso al een slecht idee vond, zit er nog niet in. En daarmee een échte bijdrage leveren op het werk ook niet, het blijft wat therapeutisch aanrommelen en dat is slikken. Maar als ik eerlijk ben, de werkdagen kan ik weinig anders en de volgende dag galmt het nog na in mijn hoofd en lijf. Ook de dagen dat ik sport, de psycholoog spreek of naar het ziekenhuis moet, voelen als werkdagen, waarop voor weinig anders ruimte is.

De afgelopen twee weken waren we op vakantie, dit weekend komen we weer thuis. Het is een luie vakantie geworden, met weinig activiteiten. Ook hier weer de confrontatie: ook in een luie stoel, met prachtig uitzicht, lome dagen en lange nachten ben ik niet ineens uitgerust. Ook ben ik niet ineens levenslustig, enthousiast en blij. Het was wél een fijne vakantie, waarin ik mijn gedachten iets tot rust heb laten komen. Dat geeft me het gevoel dat er meer ruimte is, om meer in het nu te zijn, het verleden de plek te geven die het verdiend en de toekomst nog even te laten voor wat het is.

Hoewel.... komende week is de eerste controle. Maandag bloed prikken en dinsdag de uitslag. Ik zou willen dat ik dat kon laten voor wat het is. Mooi niet, dat is gewoon héél erg spannend en neemt logischerwijs veel ruimte in mijn hoofd in. Maar als het me gegeven is, komt die ruimte weer vrij en kan ik die gaan gebruiken om zo mijn after-kanker-dip om te buigen naar after-kanker-léven!

Miranda

After-kanker bespiegelingen

59 reacties