After-kanker bespiegelingen
Het is nu twee maanden na mijn laatste blog, ruim drie maanden na de operatie en tweeënhalve maand sinds ik weet dat ik kankervrij ben. De eerste tijd heb ik me vooral gericht op mijn fysieke toestand, ik moest nog behoorlijk herstellen van de operatie en ook de effecten van de bestraling was ik nog niet kwijt. Door sporten bij de fysio, wandelen en thuis oefeningen doen ging en gaat mijn kracht en conditie in een rechte lijn naar boven. Kijk, daar hou ik van, elke dag een vinkje zetten: loopband harder gezet en paar kilo zwaarder gedeadlift.
Dus gaat het goed, ik zeg, DUS gaat het goed. Hoe vaak en hard je het ook zegt, dat maakt het nog niet waar. Want ja, ik zie er goed uit, Hollands glorie is er niks bij. Ik trek weer een sprintje als het moet en til met gemak een kratje bier, of twee. Maar dan heb ik dat sprintje getrokken en dat bier gehaald en misschien heb ik ook de krant gelezen en de hond uitgelaten. Poehee, wat een dag, effe liggen hoor, mijn rust pakken, want straks moet ik nog koken. Vanavond maar weer vroeg naar bed, zoals gewoonlijk. Ik ben moe van het moe-zijn, het futloze gevoel, de grijze wolk in mijn hoofd, mijn grimmige gedachten.
Dus gaat het soms niet zo goed, dan vind ik mijn leven niet zo leuk en vraag ik me af of het nog wel leuk genoeg wordt. Ik mis mijn vanzelfsprekende blijheid en enthousiasme voor van alles, mijn optimisme en vertrouwen brokkelen af. Niet altijd, maar toch te vaak is mijn hoofd gehuld in een donkere wolk die me somber en passief maakt. Ik noem het mijn after-kanker-dip, maar vind zo langzamerhand dat ik wel genoeg gedipt heb. Want het kan nog veel erger, toch? Lees deze site er maar op na. Hoe kan ik iets posten na de hartverscheurende verhalen die ik hier lees. Hoe kan ik klagen als ook mijn privé- en werkomgeving overspoeld lijkt met alvleesklierkanker, longkanker, Kahler, met bijbehorende slechte perspectieven. Dan snap ik dat ze tegen mij zeggen: “Wat zul je dankbaar en blij zijn, je hebt het gehaald, je leeft nog! En kijk toch eens hoe goed je er uit gekomen bent! Je bent zo’n bofkont, echt. Net als je man, ook darmkanker en ook al 3,5 jaar kankervrij. Jullie zijn echte geluksvogels, he. Jullie zullen wel extra genieten van het leven. Wat je niet doodmaakt, maakt je sterker, hoor, echt waar. Joh, die controles, tuurlijk blijft het weg, je bent toch hartstikke gezond nu? Je voelt je toch goed, toch? Heb je al gehoord van die-en-die, die heeft geen perspectief meer.”
Zo goed bedoeld en het is waar. Toch doet het pijn, het voedt mijn overleversschuld (wat Carolina zo prachtig in haar blog heeft verwoord) en ik reageer dus meestal heel opgewekt. “Ja, ik ben dolblij. Inderdaad, wat een geluk hebben wij. En wat een drama voor die-en-die.” Maar in mijn reactie zit een valse toon, want ik voel me eigenlijk geen bofkont, in drie jaar tijd allebei kanker, dat is meer pech dan geluk, wat mij betreft. Tot nu toe zijn we kankervrij, maar nog niet controlevrij. Onze kans onder een auto te komen is toch echt vele malen kleiner dan dat één van ons toch uitzaaiingen blijkt te hebben. We hebben het leven behouden maar zijn een stuk levenslust verloren. Het stuk waar de dood zijn vingers op gelegd heeft. Dat stuk is zwart en wordt nooit meer wit. Mijn psycholoog zegt dat de meeste mensen als ze aan hun eigen dood denken een soort idee hebben dat je rond je 80ste in je slaap overlijdt. Ook al weet je met je verstand dat het ook anders kan, je voelt dat niet zo. Op het moment dat je kanker krijgt, hoe dat dan ook afloopt, is dat idee weg en komt nooit meer terug. Mijn hoofd dacht: wat een onzin, maar de brok in mijn keel vertelde de waarheid.
Daar heb ik mee te dealen en precies daar zit ik mezelf in de weg. Ik, dol op regie, op praktische oplossingen, op actie en even-huppetee-en-dan-weer-door. Vanaf de diagnose en door alle behandelingen heen werkte dat perfect, het ging niet over rozen maar mentaal marcheerde ik best lekker door. Nu werkt het minder goed, deze fase vraagt om reflectie, verwerken, accepteren, de tijd nemen, geduld hebben. Was ik er maar net zo goed in om het te doen als om het op te schrijven. Samen met mijn psycholoog probeer ik er beter in te worden, te oefenen en kleine stapjes te zetten. Zo heb ik nog maar onlangs voor het eerst mijn eigen blogs terug gelezen. Dat is slikken, jeetje, best heftig wat die vrouw heeft meegemaakt. Ja, zelfs mijn eigen blogs hou ik nog op afstand. De angst het binnen te laten komen is groot, alsof ik zou kunnen verdrinken, opgeslokt worden.
In mijn verlangen naar “normaal” leven, afleiding en de hoop dat het dan vanzelf beter zal gaan ben ik weer aan het werk gegaan. Sinds eind juli, 2x per week, totaal zo’n 5 uur. Daar komt nog 2,5 uur reistijd per keer bij. De eerste keren op het werk heb ik genoten, wat een feest om er weer te zijn, mee te praten, dingen te doen die ik leuk en belangrijk vind, te voelen dat ik gemist ben. Iedereen vraagt hoe het gaat en dan antwoord ik eerlijk dat ik het een lastige vraag vind want het gaat goed, maar ook niet, het gaat beter, maar zo simpel is het ook niet. Dat levert mooie gesprekken op, hoewel enkelen vooral uitstralen “je bent er weer, dus het gaat goed”.
Na een aantal weken, als de eerste euforie is verdwenen, valt het me steeds zwaarder. Het confronteert me met mijn weinige energie, mijn concentratie en geheugen zijn van het niveau fruitvlieg, waarbij ik de fruitvlieg niet te kort wil doen. Opbouwen, wat de bedrijfsarts sowieso al een slecht idee vond, zit er nog niet in. En daarmee een échte bijdrage leveren op het werk ook niet, het blijft wat therapeutisch aanrommelen en dat is slikken. Maar als ik eerlijk ben, de werkdagen kan ik weinig anders en de volgende dag galmt het nog na in mijn hoofd en lijf. Ook de dagen dat ik sport, de psycholoog spreek of naar het ziekenhuis moet, voelen als werkdagen, waarop voor weinig anders ruimte is.
De afgelopen twee weken waren we op vakantie, dit weekend komen we weer thuis. Het is een luie vakantie geworden, met weinig activiteiten. Ook hier weer de confrontatie: ook in een luie stoel, met prachtig uitzicht, lome dagen en lange nachten ben ik niet ineens uitgerust. Ook ben ik niet ineens levenslustig, enthousiast en blij. Het was wél een fijne vakantie, waarin ik mijn gedachten iets tot rust heb laten komen. Dat geeft me het gevoel dat er meer ruimte is, om meer in het nu te zijn, het verleden de plek te geven die het verdiend en de toekomst nog even te laten voor wat het is.
Hoewel.... komende week is de eerste controle. Maandag bloed prikken en dinsdag de uitslag. Ik zou willen dat ik dat kon laten voor wat het is. Mooi niet, dat is gewoon héél erg spannend en neemt logischerwijs veel ruimte in mijn hoofd in. Maar als het me gegeven is, komt die ruimte weer vrij en kan ik die gaan gebruiken om zo mijn after-kanker-dip om te buigen naar after-kanker-léven!
Miranda
59 reacties
blijf vooral in je zelf geloven en VERTROUWEN...
Ik wens je lieve Miranda heel veel sterkte. Dat hebben we allemaal nodig. De oude worden we idd nooit meer. Maar blijven vechten is ach zo moeilijk. Ben meestal ook veel te moe
Dikke knuffel Miranda
Hr
Sonja
Niets anders dan herkenbaar!
Mooi geschreven ❤ de tranen lopen over mijn wangen.
Veel sterkte lieve Miep
Wat fijn dat ik niet de enige ben die het zo voelt! Ik ben blij hoor; omdat ik nog steeds leef en zo. Maar het was vroeger zoveel leuker... ik word soms zo moe van opgewekt blijven doen (maar iK kan moeilijk bij de pakken neer gaan zitten. Ik ben er immers nog. Wie had dat nou verwacht een jaar geleden)
Hallo Miranda
Herkenbaar. Ik ben ook net schoon bevonden en klaar met het ziekenhuis. Ik voel me leeg. Ik ben aan het sporten en wandelen, ik spreek zoveel mogelijk af om met mensen te wandelen. Ik was net voor de diagnose mijn baan kwijt dus re-integreren wordt solliciteren en daar heb ik werkelijk geen zin in. Het leven gaat door. Tijdens de behandelingen ben ik mijn lief kwijtgeraakt, dus het enige wat ik eigenlijk nu wil is op een bergtop zitten en een beetje voor me uit kijken. En op een terrasje zitten onder de italiaanse zon. Maar ja dat kan nu allemaal niet. Dus ik probeer mezelf door de dag heen te krijgen, soms lukt dat goed. Maar ik voel me vooral doelloos. Ik zit nu in een werkfit traject van het UWV, maar moet er niet aan denken weer te "moeten"werken. Ik wil iets goeds iets fijns, een mooie toekomst, een nieuw vriendje. Reizen en genieten. Wie weet hoe lang ik nog heb. Maar ook voor die dingen heb ik soms geen puf. Ik ben een blog begonnen hier om mijzelf wat houvast te geven in dit 'beter'-worden proces. En blij met de community, ook al heb ik vaak de gedachten, je moet er niet meer mee bezig zijn, ga leven, ga eropuit, ga genieten. Ik wandel veel en ben veel bij mijn 89 jaar oude moeder in het Oosten. Ik sport en ik denk toch ook maar weer op zoek te gaan naar een therapeut. Maar eigenlijk wil ik gewoon weer vrolijk in het leven staan, vol vertrouwen in een rooskleurige toekomst. Maar dat heeft toch aardige deuken opgelopen. Ik ben wel sterk maar ook alleen en dat valt me best zwaar. Nou ja. fijn om van me af te schrijven bij mensen die herkennen. Ik verwelkom jullie graag op mijn blog. Fijne dag allemaal en hopelijk erg genieten van sneeuw en ijs volgende week! Groet Vi ( blog van Vieke)
Hier nu al een jaar 'kankervrij' . Het gaat goed, in die zin dat ik weer volledig (drie dagen) aan het werk ga. Nog even afwachten hoe dat gaat verlopen. Op vakantie geweest, als in twaalf dagen rondreis in Ierland. En dan ineens, halverwege die vakantie, doet mijn hoofd even niet meer mee. Kan de dag niet 'processen', kan niet op woorden komen en kan geen koffer meer inpakken. En die koffer is prima ingepakt door mij zelf maar iets anders erin en eruit is een (geestelijk) drama. Gelukkig is mijn man heeeel erg praktisch ingesteld en een kei in koffers pakken, maar zonder hem was ik hoogstwaarschijnlijk ergens halverwege in een akelig parket geraakt. Heel lang gaat het allemaal prima en dan ineens ga je helemaal verloren. En elke pukkel, elk pijntje en alles wat maar een beetje afwijkt voelt als een terugkeer van de kanker. Maar als na een dag of twee à drie die dingen weer verdwijnen voel je je weer goed. Maar de twijfel blijft (nog). Ben niet extreem angstig, maar het zit altijd in je achterhoofd. Blij dat ik 'schoon' ben, maar...
Hallo Miranda,
Wat herkenbaar allemaal. Had al eerder gepost dat ik weer drie dagen aan het werk ging en wel zou zien hoe het ging. In eerste instantie spannend, maar ook weer leuk. Het was wel op een andere plek dan eerst, dus keihard wennen aan eigenlijk alles. Andere leeftijd kinderen (onderwijs), andere methodes en nieuwe methodes. Gelukkig een collega naast me die alle ins en outs kent en veel regelt. Daar ben ik haar ook heel dankbaar voor.
Helaas moest deze collega voor een gal operatie naar het ziekenhuis en het gaat allemaal niet zoals gehoopt. Nu heb ik het gevoel dat ik overal verantwoordelijk voor ben en dat overweldigt me.
Het overzicht is kwijt en alle goede bedoelingen van andere collega's nemen dat niet weg. Het voelt toch een beetje als falen. Ik weet dat het geen falen is, maar toch.. En de tijd van het jaar helpt ook al niet mee, Sint en Kerst, de drukste tijd van het jaar.
Gelukkig mag ik af en toe een dagje 'ziek' zijn. Maar soms komt 'de man met de hamer' echt goed langs...
HET INMENSE GELUK OM ALS POSITIEVELING GEBOREN TE WORDEN.
Ik prijs mezelf dat ik op 07-02-1942, geluk had met Humor en vooral geloof in mezelf ben geboren, en daardoor heb ik mezelf overeind gehouden , want je bent voor jezelf het beste medicijn….Na een heftig leven tot nu, 01-04-2020, gehad te hebben met diverse situaties,
In het kort>>
in 1994 is onze dochter op 22 jarige leeftijd overleden aan een gesprongen aneurysma in haar hoofd.
Neus aders dichtgebrand, - Dubbele liesbreuk, -3 x Hersenschudding -Aan 380Volt blijven “hangen”, - Topje van mijn linker wijsvinger afgekneld, - , -Sinustrombose/bloedvatenvernauwing in mijn hals,
In 1970 4 dagen in coma- en 5 weken in het ziekenhuis gelegen i.v.m.-Schedelbasisfractuur met 5 fractuurtjes,-
bewustzijnsvernauwing, - 2 x verstuikte enkel - Spaanse kraag, Parafimosis, daarna besneden, -Gesteriliseerd, daarbij een inwendige bloeding opgelopen, Linkerkaakhelft verbrijzeld,- Zenuwontsteking rechter schouder, -1e Ischias aanval, - Peesschedes rechterhand verwijdert, Peesaandoening Dupuytren, Eerste Jichtaanval in linkerenkel, Maagzweer, Refluxaandoening, Verstandkies en wortel door kaakchirurg verwijderd,
2008-Mijn Alter Ego stelde ’s nacht: “ en nu geen alcohol heb meer sindsdien geen druppel alcohol meer gedronken, -
Na X-Ray genomen te hebben van mijn linkerknie, beschadiging aan de meniscus, Staar van mijn linkeroog verwijderd, bleek dat mijn linkeroogkas gebroken was, daarna weg na-staar gelazerd, - 5Tia’s gehad, - Links en rechts ooglid correcties - mijn 6een 7enekwervels behoorlijk versleten - artrose, Slijmvliesontsteking in mijn schouderkommen - “weerhaakjes” in de kommen van mijn schouder , - Blaasontsteking en buikgriep,
4 x hartritmestoornis 1e kreeg ik ook mijn 5e Tia en raakte ik buiten bewustzijn, die hartritmestoornis heb ik nog drie maal gehad, is verdomd pijnlijk, en het licht gaat, gelukkig even, uit, Voedselvergiftiging gehad, Gecompliceerde breuk in mijn rechter pols en kneuzing rechter onderarm, Hartritmestoringen en Boezemfibrilleren geconstateerd =
Stukje darm operatief verwijderd met een KWAADAARDIGE tumor, Sigmoïdresectie : type tumor (WHO): adenocarcinoom (Dikkedarmkanker),
Een EEG en MRI-Scan gehad wel 3 plekjes waar vernietigde hersencellen waargenomen, (Tia’s), Een ECG-filmpje gemaakt na Hartklachten, voorlopig nog geen Pacemaker,
Facetartrose L3-L4 en L4-L5, = Darmonderzoek voor de stand van zaken nu, wanneer je kanker hebt gehad moet je na een jaar terug komen, anders na 5 jaar, nu werden laaggradige onrustige cellen waar genomen, na een speciaal Röntgenonderzoek geconstateerd dat ik slokdarmspasmen (krampen), en er zijn cystetjes op mijn lever waargenomen = twee gekneusde ribben, =
halfjaarlijkse controle Cardiologie vanwege Boezemfibrillleren, onder narcose elektrische Cardioversie gehad en een CT-scan, daaruit gebleken een Tia gehad, (mijn 5e intussen) i.v.m. dat ik Pradaxa gebruik alleen maar een Tia, als ik een andere bloedverdunner had gebruikt dan had ik een beroerte gehad. << 2021 voor de tweede maal een Electro Cardio Versie gehad, hierbij 2 x een “elektrische optater” een van 100Joule, was niet genoeg dus nog een 150Joule….
Verder op 21 januari 2014 nog een onderscheiding ontvangen v.w.b. mijn verblijf in Nederlands Nieuw Guinea, het Herinneringskruis met de GESP1962
Wat een herkenbaar verhaal, wat mooi beschreven ook. Stiekem ben ik bijna blij met zo'n verhaal. Want ja, je ziet er goed uit en je moet blij zijn, maar mensen snappen niet wat je door maakt eigenlijk of vinden het lastig om het te snappen. Een eenzame weg vind ik het, maar fijn omte lezen dat dit dus het nieuwe normaal is😅😘