De berg die nooit slaapt.

Alsof we onbewust de stilte en spanning van de afgelopen weken probeerden te doorbreken, voelde het weekend aan als een draaikolk van sociale activiteiten. Vrijdagavond bleven we thuis, maar het huis vulde zich al snel met het warme geluid van vrienden die binnenkwamen. Ze brachten een grote zak met…

De derde week voelde als een overgang, alsof we uit de hectiek van het begin naar iets diepers afdaalden. Er hing een soort stilte om ons heen, een nieuw ritme dat niet direct verlossing bracht, maar wel een ander soort focus. Het aantal afspraken verminderde, de acute paniek ebde langzaam weg, maar…

In de tweede week na de diagnose vulden de dagen zich soms als dikke mist, soms als ijzige helderheid. Elke ochtend leek de realiteit langzaam binnen te sijpelen, op zoek naar nieuwe woorden voor oude zekerheden die plotseling verdwenen leken. En op vrijdag, toen ik dacht dat de storm wat was gaan…

Donderdagmiddag. Het nieuws sloeg in als een mokerslag. Tijdens de coloscopie zag ik door mijn roesje heen de tumor op het scherm verschijnen. Eén blik, en ik wist: dit was niet goed. De arts bevestigde het meteen, terwijl mijn hoofd overliep van chaos en paniek. Buiten in de wachtruimte zat mijn…