De berg die nooit slaapt.

In de tweede week na de diagnose vulden de dagen zich soms als dikke mist, soms als ijzige helderheid. Elke ochtend leek de realiteit langzaam binnen te sijpelen, op zoek naar nieuwe woorden voor oude zekerheden die plotseling verdwenen leken. En op vrijdag, toen ik dacht dat de storm wat was gaan…

Donderdagmiddag. Het nieuws sloeg in als een mokerslag. Tijdens de coloscopie zag ik door mijn roesje heen de tumor op het scherm verschijnen. Eén blik, en ik wist: dit was niet goed. De arts bevestigde het meteen, terwijl mijn hoofd overliep van chaos en paniek. Buiten in de wachtruimte zat mijn…