Longfunctieonderzoek

Met een longfunctieonderzoek controleert de arts of je longen goed genoeg werken. Alleen als ze goed genoeg werken, kun je geopereerd worden. 

Waarom een longfunctieonderzoek?

Als een operatie mogelijk is, krijg je vooraf een longfunctieonderzoek. Met dit onderzoek kan de arts beoordelen hoe goed je longen werken. Dat is belangrijk, want bij de operatie wordt een deel van je longen verwijderd. Na de operatie moet er voldoende longweefsel overblijven.  

Of je inderdaad een operatie kunt krijgen, hangt daarom af van de uitslag van het longfunctieonderzoek.

Hoe gaat een longfunctieonderzoek?

Een longfunctieonderzoek bestaat uit een aantal testen. Bij het onderzoek adem je in een mondkapje dat met een slang aan een apparaat vast zit. Via de slang komt de lucht in het apparaat. Je krijgt een klem op je neus, zodat je niet door je neus kunt ademen. 

De onderzoeker vertelt wat je moet doen. Bijvoorbeeld heel diep inademen en dan helemaal uitademen. Of heel hard blazen. Het apparaat meet hoe goed je longen werken.

Soms bestaat het longfunctieonderzoek ook uit een fietstest.

Een perfusiescan

Als het longfunctieonderzoek niet genoeg informatie geeft, krijg je een perfusiescan. Met de perfusiescan meet de arts hoe het bloed langs de verschillende delen van de longen stroomt. 

Hoe gaat een perfusiescan?

Bij een perfusiescan krijg je een radioactieve stof ingespoten in je arm. Na een tijdje komt de stof in de bloedvaten van je longen. Dan maakt de arts foto’s van de longen met een speciale camera. Door de radioactieve vloeistof kan de arts de doorstroming van het bloed goed zien. 

De hoeveelheid radioactieve stof is niet schadelijk. Je plast het snel weer uit. 

Een ventilatiescan

Soms krijg je ook een ventilatiescan. Met de ventilatiescan meet de arts hoe de ingeademde lucht zich over de longen verdeelt.

Hiervoor adem je lucht gemengd met radioactief gas in. De arts maakt foto’s van de longen. Het gas is ongevaarlijk en doet geen pijn.