'Door ervaringen van anderen, voelde ik me minder alleen'

Jomaro (54) is herstellende van neuskanker. Samen met zijn man en hun windhonden woont hij in de Kwakel.

“Als je het woord ‘kanker’ hoort, is dat toch meestal een boodschap waar de dood aan vasthangt in je gedachten. Mijn wereld stortte even in na de diagnose neuskanker. De bestralingen die volgden, waren zo zwaar dat ik halverwege bijna ben gestopt. Mijn slijmvliezen raakten verkleefd, ik had last van bloedingen en had veel pijn.

'Mijn hond rook de tumor in mijn neus nog steeds.'
 

Na de bestralingen bleef mijn hond Kenzo maar aan mijn neus ruiken. Dit, plus een MRI-scan die nog geen duidelijkheid gaf over het succes van de bestralingen, sterkte mij in het gevoel dat de tumor er nog was. Ik kreeg gelijk en een neusamputatie volgde. En dan zit je opeens thuis. Verminkt. Onzeker. Iedereen om me heen ging weer door met leven met het idee: ‘Jomaro heeft geen kanker meer. Alles is weer normaal.’ Maar ja, voor mij begón het toen eigenlijk pas. Tijdens de behandelingen ben je bezig met overleven. Nu voelde ik me alleen.

Mijn partner was en is m’n rots in de branding maar hij weet niet hoe het is om kanker te hebben. Dat weten alleen mensen die het zelf meemaken. En die mensen vond ik op kanker.nl. Bij elk blog dat ik las, voelde ik me gesterkt: ik was niet de enige met een heftig verwerkingsproces. Op mijn beurt help ik ook weer anderen. Zo ben ik vlak na de neusamputatie van een lotgenoot in het ziekenhuis langs geweest. We hebben gehuild. We hebben gelachen. We hebben gepraat. Het hielp hem om met zelfvertrouwen de toekomst in te gaan. Eenmaal thuis, merkte ik dat het mij ook goed had gedaan. Je ervaring delen is helend.”