'Mijn ouders zijn mijn alles. Maar ze voelen niet wat ik voel'

Bij Mick (27) werd op zijn 21ste een hersentumor ontdekt. Hij woont met zijn ouders in Koog aan de Zaan.

“Op mijn 21ste kreeg ik vage klachten die steeds erger werden. Moe. Hoofdpijn. Dubbelzien. Ik was jong, werkte in de horeca, dáár kwam het vast door, volgens de huisarts. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en kreeg pas na anderhalf jaar een MRI-scan. Ondertussen functioneerde ik bijna niet meer door de hoofdpijn en het dubbelzien, mijn vader moest me brengen. We waren een half uurtje thuis toen er werd opgebeld: kom maar weer terug. Ik had een hersentumor.

'Ik hoopte tevergeefs in het ziekenhuis leeftijdsgenoten te vinden.'
 

Gek genoeg was ik ook opgelucht dat er eindelijk duidelijkheid was. Maar ja, als jongvolwassene kanker hebben, bleek wel eenzaam. Ik heb mazzel met ons gezin. Mijn ouders en ik, dat is een drie-eenheid. Daar heb ik zo ontzettend veel aan gehad, dat is niet in woorden te vatten. Ze zijn mijn alles. Toch voelen ze niet wat ik voel. In het ziekenhuis lag ik vaak lang op een afdeling. Iedere keer hoopte ik leeftijdsgenoten te vinden. Tevergeefs. Ik had meer een klik met de verpleging dan met mijn medepatiënten.

Toen ik weer beter begon te zien, kon ik ook weer van alles op internet opzoeken. Via kanker.nl vond ik een ‘centrum voor leven met en na kanker’ bij mij in de buurt. Daar kreeg ik contact met jonge mensen met kanker en inmiddels ben ik er vrijwilliger. Na mijn diagnose viel mijn leven stil. Hartstikke hard. Nog altijd ben ik niet genoeg hersteld om te solliciteren. Behalve de herkenning en de aansluiting met jongeren, geeft dit vrijwilligerswerk me ook een doel.”