Mijn verhaal - Longkanker, DIPNECH én borstkanker

In de week voorafgaand aan de scan heb ik het onverwachts druk. Collega’s spelen me wat meer werk door, waardoor de uren achter de laptop gestaag oplopen. Al werk ik nog erg langzaam, ik doe tenminste weer wat. Op dinsdag komen twee van mijn collega’s een prijs brengen die ik heb gewonnen dankzij…

Op vrijdag ga ik weer naar het ziekenhuis. Deze keer voor de leverecho. Terwijl ik me op de tafel hijs, vraag ik aan degene die me helpt of ze tijdens de echo al kunnen zeggen wat ze zien, of dat ik moet wachten tot de arts maandag belt. Ik leg ook uit waarom. Dat het vermoeden bestaat dat er…

De dag voor de afspraak belt mijn longarts op om de resultaten door te nemen, ter voorbereiding van het intern multidisciplinair overleg. Ik sta immers op de agenda voor die avond en hij wil me – denk ik – niet nog een dag langer in onzekerheid houden, nu hij alle resultaten al voor zich heeft.

All…

Als ik dit schrijf, ben ik alweer een dikke week thuis. De maandag waarop ik thuis kwam, was om voor ik het wist. Die nacht was hel. Net als de daaropvolgende nachten. Ik sliep een aantal uur, maar zo rond 2 uur werd ik wakker van de pijn. Door mijn man uit bed geholpen, veel pijn, geen lucht…

De dag na de operatie worden in de ochtend steeds meer slangetjes en draadjes losgehaald en verwijderd. Ik heb iets meer pijn dan de avond ervoor en merk dat mijn lip en keel nu echt dik zijn van het intuberen. Toch oefen ik driftig met de blauwe balletjes.

Tegen de middag mag ik, als alles goed…

Het is negen uur ‘s avonds en ik zit in een grote rode stoel naast mijn bed op de IC. In mijn hand een waterijsje. Ik lik eraan en ben blij met de kou in mijn keel. Een dik uur lang zijn ze bezig geweest met intuberen, volgens de chirurg. Dat het niet heel soepel is gegaan, merk ik nu ook. Mijn lip…

Na de eerste schrik van het vervroegen van de operatiedatum schiet ik in actiestand. Ik duw mijn tranen weg en bel mijn dochter dat haar (kleine) feestje met een paar meiden van school niet door kan gaan. Dat zou de zaterdag na de operatie zijn, sowieso al verlaat: in maart toen ze jarig was, gooide…

En dan heb je opeens kanker. We rijden vanuit het ziekenhuis meteen naar mijn ouders. Mijn moeder zegt dat ze er al rekening mee had gehouden. Mijn vader probeert zich groot te houden, het positieve te benoemen, maar zijn  opengesperde ogen en trillip verraden zijn echte gevoelens. Ik kan het ook…

Sinds ik weer aan het werk ben, gaat het beter. De dagen gaan sneller en ik zie alles minder zwaar. Minder tijd om na te denken. Er komen af en toe mensen op bezoek (zelfs uit Oostenrijk) en ik ga met een vriendin uit eten. De dagen gaan eigenlijk best snel.

Na de laatste punctie nemen mijn…

Vijf dagen na de punctie was het eindelijk zover. De Dag des Oordeels. Althans, zo voelde het. Deze keer ging ik niet alleen naar het spreekuur in het Centrum voor Longkanker. Mijn man ging mee.

Toen we aankwamen, zagen we een overvolle wachtkamer en de assistente bevestigde mijn vermoeden. Het…