Een tracheostoma, hoe verder

Yep, teveel, vast wel. Volgers haken af en terecht! Het was maar een dagboek, meer niet, maar kennelijk te heftig. Kziewel hoe verder. Bye, voorlopig dan.

Tom heeft gelijk. Niet naam en toenaam. Niet nodig. Namen maken sowieso niet uit. Net als de krant en het journaal. Het nieuws is altijd hetzelfde, alleen de namen veranderen....

16 juli 2017. 9.45 uur
Gelijk medicatie en mijn canule schoonmaken. Akke leert me ook hoe ik met het infuus en de sonde…

Nou nee. Het gaat verder. Veel geschreven en al een tijd weer niks geschreven en weer (langzaam) aan het werk en een stijgende lijn en dan ligt daar mijn dagboek voor me op tafel. Van toen ik in het AvL lag, dag en tijd genoteerd. En er is veel meer dan ik in mijn blogs heb geschreven. Verdrongen…

Dat is het, voor ons allemaal. Kankerlijder of partner van een kankerlijder. Heftig is het. Soms te heftig, dan lukt het niet meer, niet meer samen. Wat lijkt me dat verschrikkelijk, als je al nauwelijks meer verder wil, als je er genoeg van hebt om die steen de berg op te rollen en morgen weer…

..rot voelt het, want ik ben gewoon beter, ex patiënt, nog een beetje depri over dat gat in mijn strot, maar geen kanker, geen bestraling meer, kan eten, drinken, heb alle hulp die ik me maar kan wensen. Lichamelijk gaat het steeds beter, fysio, voor kracht en uithoudingsvermogen. 's nachts een buis…

voorlopig nog even niet. Vandaag gebeld door mijn oncoloog. De tumor markers zijn gelukkig weer omlaag en de longfoto laat schone longen zien. 47 jaar roken en de longen zijn schoon, nou ja, schoon? Er zit tenminste geen kanker in.
De eerste druppel was een verrassing, die liep er zo maar uit. Neus…

Zoveel dingen die ik had gewild niet gedaan. Dit gedoe had ik in ieder geval liever niet meegemaakt, maar heb ik het zelf gedaan? Is schuldgevoel op zijn plaats? Tegenover Lucie, mijn kinderen, aangetrouwd of niet, kleinkinderen, familie, naasten voel ik me wel degelijk schuldig. Ik heb ze…

en weer achteruit en weer vooruit, heen en weer. Erg erger ergst, Kart, je hebt helemaal gelijk, het maakt niks uit. Heen en weer tussen hoop en vrees, leven en dood, waardevol en waardeloos. Waar ben ik dan. Ik leef, met vrees en voel me waardeloos, al zijn de echt scherpe kantjes er nu wel een…

Daar hoef je niet veel voor te doen. Een winkel inlopen en praten met die rare stem. Goeiedag zeggen tegen iemand op straat (het is een dorp hier he), vinger op het doppie natuurlijk. In een volle slagerij ossenstaart bestellen, je hebt alle aandacht zal ik je vertellen en al het personeel wenst je…

Of toch niet? Laat ik nou eens niet negatief doen. Doe ik dat in deze blog? Valt toch wel mee?
Revalidatie! speciaal voor kankerpatiënten. Oktober. De intake kon vrij snel, het wachten bij de intake zelf duurde dus anderhalf uur, dat was al minder snel en de vervolgafspraken duurden twee weken…