Ik woon al 14 jaar in Frankrijk. Samen met mijn man run ik een kleine auberge (herberg), zo'n typisch 'ik-vertrek' geval. 2 jaar geleden bleek ik borstkanker te hebben.
De radioloog heeft me gezegd dat mijn dossier in een multidisciplinair overleg zal worden besproken en dat het ziekenhuis binnen twee weken contact met me op zal nemen om aan de behandeling te beginnen. Ik maak hieruit op dat er haast geboden is. Als ik na twee weken niets gehoord heb, raak ik weer…
Tijdens mijn ontbijt realiseer ik me dat dit zo niet kan. Ik zie eruit als een gebruikt theezakje en het skiseizoen is nog niet afgelopen. Ik zoek de resultaten van de onderzoeken uit de kliniek bij elkaar en rijd naar de huisarts.
Ik zeg haar dat het niet goed met mij gaat, maar dat ik eigenlijk…
De volgende dag dus weer naar de kliniek, alleen vanavond zal het druk zijn in het restaurant, 26 personen voor het diner. We moeten om 18:00 terug zijn, anders krijg ik de aardappels niet op tijd gaar.
In de kliniek moet ik me omkleden in een wegwerp broek en een soort van cape die ik om mijn…
De week daarop is nog zwaarder. Het hotel is afgeladen vol en er zijn veel klanten voor het restaurant. Lange dagen voor ons en bijna geen privacy. Dit is hoe we het al 12 jaar doen. Maar nu vind ik het moeilijk om de hele dag met een glimlach op rond te lopen en te doen of alles ok is. Mijn borst…
De week daarop is prut. Het houdt niet op met sneeuwen. Het dak van de buren lekt, het water sijpelt bij ons in de slaapkamer naar binnen. Hotel en restaurant worden langzaamaan drukker en een van onze 2 honden wordt ziek. Zijn buik is hard en gezwollen. We brengen hem op een zondagmiddag naar de…
Mijn man wijst mij op een klont in de rechter bovenkant van mij linkerborst. 'Misschien ff naar de huisarts', zegt hij. Ja sgoed, maar niet nu, te druk, te gecompliceerd ook. Onze oude huisarts is 2 jaar ervoor tijdens de eerste lockdown overleden. In het harnas, aan Covid. Een huisarts uit het…
