Ik woon al 14 jaar in Frankrijk. Samen met mijn man run ik een kleine auberge (herberg), zo'n typisch 'ik-vertrek' geval. 2 jaar geleden bleek ik borstkanker te hebben.
Een stel arriveert op een motor. We kennen ze vaag. Nederlanders, vrienden van vrienden. 12 jaar geleden hebben we een keer in hun restaurant gegeten. Nu zijn ze een weekendje weg in ons hotel. Ondanks het mooie weer draagt zij ook een muts. Mijn man serveert ze hun avondeten buiten op het terras…
Mijn haar is dus gewoon terug aan het groeien. Misschien heb ik het voor niks afgeschoren. Ik voel me ook een beetje aanstellerig met mijn chemomutsje, alsof ik de boel loop te bedriegen.
Na de 2e chemo hang ik een dagje op de bank met een kater en dan gaan we aan het werk. We doen het hotel weer…
De tweede chemo begint met een consult met mijn nieuwe oncologe. Ze onderzoekt mijn borsten. Ze is tevreden met mijn bloedwaardes. Ik heb ook geen klachten. De kater was na een paar dagen weer weg. 'Geen fourmis in uw handen of voeten?', vraagt ze. Wat zegt ze nou, fourmis? Dat vertaal je volgens…
Mijn man gaat bij mij op kookcursus, zodat hij voor de hotelgasten kan koken als ik te ziek word door chemo. Hij blijkt de meest irritante leerling ooit. Het begint als een geintje, maar eindigt in een midlifecrisis. Ik zeg: '2 tenen knoflook en 3 lepels spek'. Hij vraagt: 'Rookspek?' Ik zeg: …
We rijden naar Nederland om eindelijk onze familie weer te zien. Tijdens de 9 uur durende rit kan ik alleen geen autogordel om. Mijn borsten helemaal beurs na de plaatsing van 7 clips. Net onder Parijs stoppen we bij een restaurant om even wat te eten. Ik draag voor het eerst een chemomuts in het…
De volgende dag vertrekken we voor familiebezoek naar Nederland. Ik moet eerst nog langs het ziekenhuis voor een MRI en voor de plaatsing van de clips (jodiumzaadjes) op de tumoren. Nassim, mijn taxichauffeur, brengt me in de vroege ochtend naar het ziekenhuis en in de middag zal mijn man mij daar…
Wanneer ik thuiskom van de eerste chemo heb ik nergens last van. Ik ben opgelucht. Ik was bang dat ik al op de terugweg Nassim z'n achterbank onder zou gaan spugen, maar het valt dus mee.
Ik krijg een kop thee van mijn man (hydrateren!), vertel mijn verhaal en daarna besluiten we maar gewoon verder…
Bijna een uur later dan de afspraak voor mijn eerste chemo word ik eindelijk opgehaald. Niet door mijn eigen oncologe, maar door eentje met een indrukwekkende sleeve. Ze zegt: 'Het spijt dr. Die-en-die (mijn eigen oncoloog), dat zij u vandaag niet kan begeleiden.' Het spijt mij niet, ik vind het…
Het kankerziekenhuis is onderdeel van een groot lelijk complex in een zee van geparkeerde autos. Nassim zegt dat ik hem moet bellen als ik klaar ben. Hij kan hier moeilijk parkeren.
Ik stap uit de taxi en sleep mijn tassen met alles wat ik dacht nodig te hebben voor mijn eerste chemobehandeling, een…
Op de dag van mijn eerste chemo rijdt Nassim op precies de afgesproken tijd de taxi voor. Hij houdt het achterportier voor mij open. Ik stap in met al mijn bagage: koffie, bloedtestuitslagen, pepermuntjes, waterfles, boek, tablet, vest. Het eerste half uur van de reis babbel ik wat met Nassim. Hij…
